Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ, ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ...

Η ζωή μας  όλη, μια οθόνη

Θα μπορούσαμε άραγε να φανταστούμε πριν κάποιες δεκαετίες, όταν οι πρώτες έγχρωμες τηλεοράσεις έκαναν την εμφάνισή τους δειλά δειλά στα πρώτα σπίτια, προκαλώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού, ότι σήμερα όλη μας η ζωή θα κινείται γύρω από μία οθόνη; Αυτό είναι το «όπιο» πλέον του λαού. Η κινητήριος δύναμη όλων μας. Μια διακοπή ρεύματος, μια βλάβη στο κινητό μας, ένα αναπάντεχο ατύχημα και νιώθουμε ευάλωτοι, αδύναμοι, ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.

Θα σας έχει τύχει να φύγετε βιαστικά από το σπίτι σας και να ξεχάσετε το κινητό σας. Θα νιώσατε ενδεχομένως ότι πηγαίνετε στον πόλεμο χωρίς όπλο. Εντελώς άοπλοι. Χαμένοι στο κενό. Συναισθήματα εν μέρει δικαιολογημένα, αν σκεφτούμε ότι πλέον η οθόνη του κινητού, του υπολογιστή μας, του τάμπλετ μας είναι πλέον τα μάτια μας. Η ζωή μας. Το «είναι» μας ολόκληρο. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο πικρή και  αστεία κι αν φαίνεται.

Πλέον, νιώθουμε την υποχρέωση να προβάλουμε την καθημερινότητά μας ποικιλοτρόπως. Νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε στους εικονικούς μας φίλους κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας μέσω φωτογραφιών και αναρτήσεων σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, λες και ο άλλος το έχει ανάγκη και μας το ζητά. Έχουμε την ψευδαίσθηση πως η στιγμή που ζούμε  δεν θα έχει ίσως αξία, αν δεν την επιδείξουμε σε όσο γίνεται περισσότερους. Ίσως είναι μια ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης.  Μια ανάγκη να μετρήσουμε σε αριθμούς το πόσο «πέραση» έχουμε, συγκεντρώνοντας όσο περισσότερα «like» και «σκουντήγματα».

Όπου και να πας,  όπου και αν σταθείς η οθόνη κυριαρχεί. Ακόμη και στα καφέ που ανέκαθεν αποτελούσαν χώρο συζήτησης, χαλάρωσης, κοινωνικοποίησης ή ακόμη και γνωριμιών το κινητό έχει υποσκελίσει τα πάντα. «Παρέες» ή καλύτερα ομάδες – συναθροίσεις  ατόμων που μάλλον τυχαία βρέθηκαν για κάποιο καφέ, καθώς δεν έχουν να πουν και πολλά, με ένα κινητό στο χέρι ο καθένας τους, να σερφάρουν ανελέητα. Και στο βάθος ίσως κάποιος της «παρέας» ξεχασμένος, προσπαθεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις κάποιας συζήτησης, αλλά μάταια. Ο Αινστάιν κάποτε ειχε πει πως όταν κάποτε η τεχνολογία και οι μηχανές αντικαταστήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις, θα μιλάμε για ένα πολιτισμό ηλιθίων. Πόσο δίκιο είχε.

Περπατάς στο δρόμο και η πλειονότητα  των ανθρώπων που περνούν δίπλα σου έχουν στο χέρι τους το απαραίτητο αξεσουάρ. Ένα κινητό, ένα τάμπλετ, ένα pc. Νιώθεις ότι είσαι αόρατος, γιατί ελάχιστοι ίσως σε προσέχουν αφοσιωμένοι σε αυτό που ο καθένας μας ξέρει να κάνει πλέον καλύτερα από οτιδήποτε. Ακόμη και μικρά παιδιά επιδεικνύουν με καμάρι το νέο τους κινητό τελευταίας τεχνολογίας, γνωρίζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια λειτουργίας του...

“O tempora, o mores!” (Ω καιροί, ω ήθη!) , θα  έλεγαν οι λατίνοι. Τι κατάντια των καιρών μας θα λέγαμε εμείς...