ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (ΣΕΛ. 97)

Ø     ΕΠΙΡΡΟΕΣ.

- Η Ενετοκρατία στη Ζάκυνθο που συντέλεσε στη διαμόρφωση πνευματικού υπόβαθρου.

-Η απήχηση των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης.

-Επανάσταση 1821.

- Οι φιλελεύθερες ιδέες του πολιτικού Σπυρίδωνα Τρικούπη.

-Ο πρώτος του δάσκαλος, ο Ιταλός ιερωμένος  Don Santo Rossi.

-Σπουδές στην Ιταλία.

-Ιταλική Ποίηση και κουλτούρα.

- Ποιήματα του Βηλαρά και του Χριστόπουλου.

-Κρητική Λογοτεχνία. ~ κυρίως τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου. Τα έργα της Κρητικής Λογοτεχνίας έχουν δεχτεί επιρροές από την Αναγέννηση στην Ευρώπη.

-Δημοτικό τραγούδι.

-Άγγλοι προρομαντικοί.

-Γερμανικός και γενικότερα, Ευρωπαϊκός ρομαντισμός.

- Μυστικισμός.

-Χριστιανισμός.

- Αρχαιοελληνικές αξίες.~ μέτρο, κάλλος, αρμονία.

- Κλασικισμός.~ Μίμηση των παλαιότερων προτύπων ( αρχαίων και ρωμαϊκών ~ αξίες της τελειότητας, του κάλλους, της αρμονίας, του μέτρου. ).

- Νεοκλασικισμός.

- Μεταβυζαντινή λαϊκή ποίηση.

- Σημαντική πηγή επιρροών για το Σολωμό υπήρξε η φιλοσοφία του Πλάτωνα.

ØΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ.

- Αποσπασματικότητα.: Ο Σολωμός άφησε πίσω του ένα πλούσιο έργο, το οποίο όμως παρέμεινε ανολοκλήρωτο. Πολλά ποιήματά του ( «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Κρητικός» ) έχουν δουλευτεί σε πολλά σχεδιάσματα με ποικίλους τρόπους, αλλά έχουν μείνει ανολοκλήρωτα, κινώντας την περιέργεια των μελετητών και ενισχύοντας τη φιλολογική έρευνα.

   Το ποίημα είναι γραμμένο από το Σολωμό σε 25 πυκνογραμμένες σελίδες ενός τετραδίου πολύ μεγάλου σχήματος. Τον τίτλο, που δεν υπάρχει στο χειρόγραφο, τον έδωσε ο πρώτος εκδότης του Σολωμικού έργου, ο Πολυλάς, ενώ οι πέντε ενότητες του ποιήματος είναι αριθμημένες από τον ποιητή με τους αριθμούς 18 – 22. Γι’ αυτό το λόγο ο Πολυλάς θεωρεί ότι το κείμενο που σώζεται στα χειρόγραφα του ποιητή δεν είναι ολοκληρωμένο ποίημα, αλλά απόσπασμα, ένα τμήμα του όλου έργου, το οποίο δεν ολοκληρώθηκε . Ωστόσο ο Λίνος Πολίτης (κριτικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας) υποστηρίζει ότι το ποίημα είναι ολοκληρωμένο, καθώς οι στίχοι του πρώτου αποσπάσματος είναι τυπικοί στίχοι αρχής, ο τελευταίος δίνει το τέλος και όλο το ποίημα κατέχεται από ένα κεντρικό θέμα που παρουσιάζει απόλυτη συνοχή. Ακόμα υποστηρίχτηκε η άποψη ότι είναι φαινομενικό απόσπασμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο αυτοτελές επεισόδιο ενός μεγάλου επικολυρικού ποιήματος, το οποίο όμως δεν ολοκληρώθηκε. (βλ. παρακάτω)

- Πάθος και εξηρμένος τόνος.: Ο Σολωμός υπήρξε ποιητής πάθους και ο τόνος του ήτανε πάντοτε εξηρμένος. Το πάθος του ήταν για το υψηλό, το αιώνιο, το απόλυτο, το ιδανικό (επιρροή από τους ιδεαλιστές ποιητές). Παρόλο που δέχτηκε επιρροές από τους Άγγλους προρομαντικούς, εντούτοις ποτέ δεν έγραψε ποιήματα με μελαγχολικό τόνο στα οποία να παρουσιάζει την προσωπική του ζωή. Θεωρούσε ότι η Τέχνη πρέπει να έχει κοινωνικό ρόλο και μάλιστα, υποστήριζε ότι η Ποίηση και η Θρησκεία  συμβάλλουν στην πνευματική ανάταση του Ανθρώπου. Γι’ αυτό το λόγο, ο Σολωμός δεν παρουσίασε ποτέ στα ποιήματά του την προσωπική του ζωή και τα έργα του υπήρξαν μέσα εμψύχωσης των συμπατριωτών του κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821.

-Εικονοπλαστική.: Η δημιουργία εικόνων αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της σολωμικής ποίησης. Ο ποιητής πλάθει εικόνες που παρουσιάζουν τη Φύση τόσο σε όμορφες όσο και σε εχθρικές στιγμές της. Επίσης, δημιουργεί εικόνες από το ανθρώπινο σώμα στις οποίες κυριαρχούν μέλη του σώματος και κυρίως, το μάτι, τα μαλλιά και τα χέρια. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι εικόνες του Σολωμού μοιάζουν να «ξετυλίγονται» μπροστά στα μάτια του αναγνώστη.

- Συμβολισμός.: Ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο που δεσπόζει στην ποίηση ου Σολωμού είναι ο συμβολισμός. Το στοιχείο που λειτουργεί συχνά ως σύμβολο  είναι η θάλασσα. Στον «Κρητικό», ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ανάγεται σε σύμβολο.

-Σύνθεση στοιχείων ανά τρία: Αποτελεί επιρροή από το δημοτικό τραγούδι, τη Χριστιανική Θρησκεία (Τριαδολογικό Δόγμα) και την αρχαιοελληνική σκέψη, διότι ο αριθμός τρία και τα πολλαπλάσιά του θεωρούνταν ιεροί αριθμοί στην αρχαιότητα.

-   Σχήμα Κύκλου.:  Το ποίημα αρχίζει και ολοκληρώνεται στη θάλασσα με θέμα την προσπάθεια σωτηρία της κόρης. Αποτελεί επιρροή από το δημοτικό τραγούδι.

Ρομαντισμός

Στην Ιστορία της Λογοτεχνίας ως Ρομαντισμός (αγγλ. Romanticism, γαλλ. Romantisme) χαρακτηρίζεται η περίοδος από τα τέλη του 18ου ως τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα - στην Αγγλία και τη Γερμανία αρχικά, στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία μετέπειτα - της οποίας βασικά γνωρίσματα ήταν η κυριαρχία του συναισθήματος πάνω στο λογικό και της φαντασίας πάνω στην κριτική ανάλυση.

Ο Ρομαντισμός χαρακτηρίζεται από την ελευθερία στη μορφή, σε αντίθεση προς τον κλασικισμό, που διέπεται από αυστηρούς μορφολογικούς κανόνες και ισορροπία λόγου και αισθήματος. Φιλοδοξεί να φωτίσει μιαν άλλη πλευρά του ανθρώπου, που ο κομφορμισμός, η συμβατικότητα, την καθιστούσε άβατη.

Ο Ρομαντικός αισθάνεται την ανάγκη να διακηρύσσει τη διαφοροποίησή του και να διεκδικεί την ελευθερία του, όχι μόνο στη σφαίρα της τέχνης, αλλά συχνά και στη σφαίρα της πολιτικής. Γι' αυτό και, αντί για το παρόν, προτιμά το παρελθόν ή το μέλλον: τις παρωχημένες εποχές, από τη μια (τον Μεσαίωνα κυρίως), οι οποίες προσφέρονται στην ονειροπόληση και στη φαντασία, το μέλλον, από την άλλη, που υπόσχεται την εκπλήρωση των πόθων του. Με την έννοια αυτή, ο Ρομαντισμός, είναι μια αναζήτηση.

Αγωνία, μελαγχολία, πάθος, κατέχουν πρωτεύουσα θέση στο λεξιλόγιο του Ρομαντικού που αναδιφά τον εαυτό του,  αυτοαναλύεται και θέλγεται από μυστήρια και μυήσεις.

Το ρεύμα του ρομαντισμού στην ελληνική λογοτεχνία εμφανίζεται αμέσως μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (1830) και εκτονώνεται σταδιακά ως το 1880.[1]

Ο Σολωμός και ο Ρομαντισμός

Στην πατρίδα του τα Επτάνησα, και μ’αυτή την έννοια έξω από τα σύνορα του ελληνικού κράτους μέχρι τη δεκαετία του 1860, ο ίδιος ο Σολωμός μεταφράστηκε σε μια μορφή εθνικού Έλληνα ποιητή κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ού αιώνα. Ο Σολωμός πουθενά δεν θεωρεί τον εαυτό του ή την ποίησή του ‘Ρομαντικό’ ή ‘Ρομαντική’, και στον γεωγραφικό και ορολογιακό χάρτη του Ρομαντισμού ο ίδιος βρίσκεται κυριολεκτικά μήτε εδώ μήτε εκεί. Γεννημένος στη Ζάκυνθο, απέναντι από την ηπειρωτική Ελλάδα, όπου τα Ιταλικά (ως γλώσσα της εκπαίδευσης) και τα Ελληνικά (σε μια τοπική διάλεκτο) μιλούνται πλάϊ-πλάϊ, εκπαιδεύεται από μικρή ηλικία στην Ιταλία, ο Ρομαντισμός της οποίας χαρακτηρίζεται από ένα βαρύ νεοκλασσικιστικό ιδίωμα · από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο το 1818 – το νησί έχει πλέον γίνει προτεκτοράτο της Βρετανίας – απ’όπου θα παρακολουθήσει και τη μακρά Επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους. Ποτέ, μέχρι το τέλος της ζωής του, δε θα πατήσει σε έδαφος του Ελληνικού κράτους.

Ο Σολωμός, από νωρίς, δείχνει ενδιαφέρον για τα έργα του Ευρωπαϊκού Ρομαντισμού, διαβάζοντας Γερμανικά κυρίως σε ιταλικές μεταφράσεις. Από το 1830 ζητάει από Ιταλούς φίλους του να του στέλνουν ιταλικές ανθολογίες γερμανικών έργων (κυρίως μπαλλάντες, ποίηση, και μικρά θεατρικά αποσπάσματα). Καθώς βρίσκεται στην Κέρκυρα, του στέλνουν κομμάτια – μεταφρασμένα στα Ιταλικά – γερμανικής πεζογραφίας, ποίησης και φιλοσοφίας, η ανάγνωση των οποίων θα οδηγήσει μεταγενέστερους κριτικούς και ιστορικούς λογοτεχνίας να κατηγορήσουν τον Σολωμό ότι η κλίση του προς τον Γερμανικό Ρομαντισμό και Ιδεαλισμό τον οδήγησε στην εγκατάλειψη της ποιητικής μορφής και στον όλο και εντονότερο κατακερματισμό και τη συσκότιση της ποιητικής του γραμμής.

ØΓΛΩΣΣΑ.

Ο Σολωμός αγωνίστηκε για τη δημιουργία μίας πανελλήνιας γλώσσας που να συνδυάζει πανελλήνιους τύπους, αλλά και ιδιωματισμούς, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η αυθεντικότητά της. Λαμβάνοντας υπ’ όψη μάλιστα, ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσαν οι διάλεκτοι, οι πνευματικές ζυμώσεις για την καθιέρωση μίας πανελλήνιας δημοτικής γλώσσας ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Πολλοί μάλιστα, θεωρούν ότι αυτή η δυσκολία δε βοήθησε τον ποιητή να ολοκληρώσει το έργο του.

ØΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ.

Η γλώσσα του ποιήματος είναι δημοτική, καλοδουλεμένη, μεστή. Κυριαρχούν τα ουσιαστικά και τα ρήματα για να αποδώσουν τη διαστολή στην οποία βρίσκεται η Φύση. Τα επίθετα χρησιμοποιούνται στην περιγραφή του τοπίου, της Φεγγαροντυμένης και του γλυκύτατου ήχου. Η λειτουργία τους ωστόσο, είναι ουσιαστική αφού δεν αποτελούν απλά κοσμητικά επίθετα. Δηλώνουν αγνότητα και καλοσύνη και προσδίδουν τεράστια λυρικότητα και μουσικότητα.

ØΣΤΙΧΟΣ.

Ο Σολωμός χρησιμοποιεί τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο στίχο, γεγονός που αποτελεί μία επιρροή από το δημοτικό τραγούδι και τη λαϊκή προφορική παράδοση. Ο δεκαπεντασύλλαβος του Σολωμού σύμφωνα με τον Πολίτη είναι «απηρτησμένος», δηλαδή κάθε στίχος έχει ολάκερο νόημα. Πολλές φορές, το δεύτερο ημιστίχιο μπορεί να συμπληρώνει ή να επαναλαμβάνει ή να αντιτίθεται στο πρώτο. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο στίχος σε συνδυασμό με τη ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία που αποτελεί επιρροή από τον «Ερωτόκριτο», προσδίδουν μουσικότητα και λυρισμό στο ποίημα.

ΣΤΙΧΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ

Ο Σολωμός έφτασε στο αποκορύφωμα της ποιητικής του δύναμης με το δεκαπεντασύλλαβο του "Κρητικού", των "Ελεύθερων Πολιορκημένων" και όλων σχεδόν των ύστερων ελληνικών ποιημάτων του.
Χαρακτηριστικό του δεκαπεντασύλλαβου των δημοτικών και του Σολωμού, η αντιστοιχία ανάμεσα στα δύο ημιστίχια ( π.χ "Κρητικός", 3, 12: την κοίταζα ο βαριόμοιρος μ' εκοίταζε κι εκείνη. )
Στον Κρητικό χρησιμοποιεί ομοιοκατάληκτα δίστιχα, κλασικό της κρητικής στιχουργίας.
Ο Σολωμός πυκνώνει το στίχο του δημοτικού τραγουδιού. Εκεί που ο δεκαπεντασύλλαβος του δημοτικού μπορεί να έχει μόνο τρεις, τέσσερες, πέντε λέξεις που φέρουν σημαντικό νόημα, ο Σολωμός καταφέρνει να χωρέσει μέχρι και οκτώ.
Όλα τα ελληνικά του ποιήματα, μέχρι το 1844, οπότε ξεκινάει το Γ΄ σχεδίασμα των Ελεύθερων Πολιορκημένων, έχουν ρίμα. Σπάνια κάνει πολύπλοκες ρίμες. Του φτάνει να χρησιμοποιεί απλές -στοιχείο πιθανόν ενδεικτικό για το μειωμένο του ενδιαφέρον για την ομοιοκαταληξία.
Δείχνει ευαισθησία στον ήχο της γλώσσας. Ιδιαίτερα συνηθισμένη η επανάληψη του ρήματος στην αρχή κάθε στίχου. Επανάληψη, επίσης, ομάδων ήχων. Παρηχήσεις όχι μόνο συμφώνων, αλλά και φωνηέντων (π.χ το άλφα στον Κρητικό )
Χρησιμοποιείται, επίσης, ο χιασμός, όπου λέξεις ή συντακτικά σχήματα επαναλαμβάνονται με αντίστροφη σειρά. Στον Κρητικό (3, 4 ) δίνεται με ένα σπάνιο και "κρυφό" χιασμό μια μίμηση της αντανάκλασης των άστρων που καθρεφτίζονται στη θάλασσα. Αλλά και στο 5, 43 του Κρητικού υπάρχει ένας ιδιότυπος χιασμός.
Παρόλο που ήταν θέμα αρχής για το Σολωμό να αποφεύγει όσο το δυνατό τις διάφορες ντοπιολαλιές στη σοβαρή του ποίηση, αφού αποσκοπούσε να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, το επτανησιακό ιδίωμα υπάρχει μέσα στην ποιητική του γλώσσα, αφού την ελληνική τη μαθαίνει στη Ζάκυνθο και στην Κέρκυρα. Έτσι βλέπουμε ιδιαιτερότητες σε μερικά ρήματα, ιδιαίτερα στον παρατατικό συνηρημένων ρημάτων ( άργειε, άργουνε, εκοίταα ), στον Παρατατικό της παθητικής ( σε -ότουν: ερχότουνε, εσειότουν ), στους μελλοντικούς χρόνους με τη χρήση του "θέλει" αντί του "θα", στην υποτακτική, με τη χρήση του "ήθελε" ( πχ: αν ήθελε της πω = αν της είχα πει.

ØΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΣΧΟΛΗ.

Η ιδιόμορφη κοινωνικοπολιτική κατάσταση των Επτανήσων, τα οποία δε γνώρισαν την Τουρκοκρατία αλλά κυριαρχούνταν από Ιταλούς και Γάλλους, ευνόησε τη διαμόρφωση και ανάπτυξη πνευματικού υπόβαθρου. Έτσι, δημιουργήθηκε η Επτανησιακή Σχολή με εξέχοντα εκπρόσωπο το Διονύσιο Σολωμό.

Η Επτανησιακή Σχολή αναθέρμανε την ιστορική παράδοση και την ιδέα της ανεξαρτησίας και συντέλεσε καθοριστικά στη διαμόρφωση της νεοελληνικής συνείδησης. Τα βασικά θέματα της Επτανησιακής Σχολής ήταν η Θρησκεία, η Φύση, ο Έρωτας στην εξιδανικευμένη του μορφή, η Γυναίκα, η αγάπη για την Πατρίδα. Η Σχολή αυτή δέχτηκε επιρροές από το ρομαντισμό, καλλιέργησε τη δημοτική γλώσσα και τη λυρική, την επικολυρική και τη σατιρική ποίηση με επιμέλεια στη μορφή και το στίχο.

Υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά της Επτανησιακής σχολής που απαντούν και στον Κρητικό:

v      Η πατρίδα παίζει σπουδαίο ρόλο για τον Κρητικό, ο οποίος αγωνίστηκε με γενναιότητα στην Κρήτη. Μάλιστα ο ήρωας την οραματίζεται και κλαίγοντας της απευθύνει το λόγο. Διαπιστώνουμε αναφορές:

·  Στις λαβωματιές του ως πολεμιστή

·  Στους πεσόντες συμπολεμιστές του

·  Στην αιχμαλωσία των αδελφών του από τους Τούρκους

·  Στο ατίμασμα και στο φόνο της αδελφής του

·  Στον άγριο φόνο των γερόντων γονέων του

·  Στην προσφυγιά του ίδιου

·  Σε μάχες με τους Αγαρηνούς

·  Στην ελπίδα της ελευθερίας και στη ‘‘θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα’’

v      Η θρησκεία έχει έντονη παρουσία, ιδιαίτερα στο απόσπασμα 2. Γίνεται φανερή η πίστη του ποιητή στη χριστιανική διδασκαλία και φαίνεται η βαθιά θεολογική του κατάρτιση. Βλέπουμε τις εξής αναφορές:

·  Στη σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας

·  Στην κοιλάδα Ιωσαφάτ

·  Στην αθανασία της ψυχής και στη μεταθανάτια ζωή

·  Στην ανάσταση των νεκρών

·  Στην ενσάρκωση των ψυχών τους

·  Στην τελική κρίση των ανθρώπων

·  Στον Παράδεισο

v      Ο έρωτας και η γυναίκα αποτελούν επίσης βασικό άξονα. Όλος ο αγώνας του ναυαγού στη φουρτουνιασμένη θάλασσα γίνεται για τη σωτηρία της αγαπημένης του, την οποία αγαπά αιώνια και την ψάχνει ακόμα και στη Δευτέρα Παρουσία. Ο ρόλος της φεγγαροντυμένης και η παρουσία της αγαπημένης του αφηγητή είναι έντονος καθώς και άλλες γυναικείες παρουσίες όπως η μητέρα, η θεά, κτλ.

v      Η φύση κυριαρχεί. Αναφέρονται στοιχεία:

·  Από τον ουρανό (αστροπελέκια, βροντές, αστραπές, άστρα, αυγή, κτλ)

·  Από τη θάλασσα (πέλαγα, κύματα, θαλασσοταραχή, γιαλός, κτλ)

·  Από τη γη (ακρογιάλι, δάση, βρύση, δέντρα, λουλούδι, βράχοι, κτλ)

ØΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Το ποίημα αυτό του Σολωμού βρέθηκε σε μορφή χειρόγραφων σημειώσεων και αριθμημένων αποσπασμάτων από το μαθητή του, τον Ιάκωβο Πολυλά. [2]Η αποσπασματικότητα όπως ονομάζεται το γνώρισμα αυτό της σολωμικής ποίησης, κίνησε και εξακολουθεί να κινεί την περιέργεια των μελετητών, καθώς και τα νήματα της φιλολογικής έρευνας.

Οι μελετητές αποδίδουν σε ποικίλες αιτίες την αποσπασματικότητα των έργων του ποιητή.

-   Πολλοί τη συνδέουν με τη βιογραφία  του ποιητή και συγκεκριμένα, με την ασθένεια του ποιητή και με τις μακράς διαρκείας διαμάχες του με τον ετεροθαλή αδελφό του

-   Πολλοί την αποδίδουν στην τελειομανία του ποιητή, ενώ άλλοι στην ανεπάρκεια της δημοτικής γλώσσας και στην προσπάθεια του Σολωμού να δημιουργήσει μία πανελλήνια γλώσσα.

-   Μία ακόμη ερμηνεία, αποδίδει το στοιχείο αυτό στη συνθετική αδυναμία του ποιητή

-    ή στην προσπάθειά του για τελειότερη έκφραση που τον οδήγησε σε έναν πυκνότερο και λιτότερο λόγο.

-    Τέλος, πολλοί αποδίδουν το στοιχείο αυτό στις επιρροές του Σολωμού από το γερμανικό ή γενικότερα τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό του 19^ου αιώνα που προβάλλει την ιδέα της «εν προόδω ανάπτυξης» ενός ποιήματος.

-   Η αποσπασματικότητα ενδεχομένως να αποτελεί και επιρροή του ποιητή από το μυστικισμό.

Ο Λίνος Πολίτης πάντως, θεωρεί ότι «Ο Κρητικός» παρά το ότι έχει γραφτεί με ποικίλους τρόπους και σε πολλά αποσπάσματα, παρουσιάζει εντούτοις οργανική δομή. Πράγματι, οι ενότητες στο ποίημα έχουν αυτοτέλεια, αλλά και αλληλεξάρτηση με λίγα λόγια, είναι οργανικά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Τα αποσπάσματα αυτά μάλιστα, είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να αποκαλύπτουν σταδιακά στον αναγνώστη το πώς έχει δημιουργηθεί αυτό το ποίημα, από τη στιγμή της έμπνευσής του, την αβέβαιη μορφοποίηση των στίχων και τέλος, το σταθερό τους «δέσιμο». Έτσι, ο αναγνώστης εισέρχεται στον άβατο χώρο του εργαστηρίου του ποιητή και γίνεται κοινωνός των μυστικών της Τέχνης του. Είναι φυσικά περιττό να αναφερθούμε στη σπουδαιότητα που έχουν όλα αυτά τα αποσπάσματα για τον πολιτισμό μας.

Επιλογικά, πρέπει να σημειωθεί ότι η αποσπασματικότητα του Σολωμού ενεργοποιεί τη φαντασία και τη συναισθηματικότητα του αναγνώστη προκειμένου να συμπληρώσει το υπόλοιπο του ποιήματος, ενώ καθιστά τον ποιητή στους προδρόμους της μοντέρνας ποίησης του 20^ου αιώνα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Στοιχεία που συναινούν:

- αρίθμηση μερών

- απουσία τίτλου (από Σολωμό)

-χάσματα σε στροφές –μέρη

-μισοσυμπληρωμένοι στίχοι

- έναρξη υπόθεσης in medias res

ΟΜΩΣ το έργο έχει εσωτερική ενότητα –συνοχή:

-ολοκληρωμένη υπόθεση

-καλύπτεται χρονικά όλο το εύρος της περιπέτειας (με τις κινήσεις μπρος –πίσω, παρελθόν –

παρόν –μέλλον)

-πρώτοι στίχοι: εισαγωγικό κομμάτι (χώρος, χρόνος. συνθήκες, πρόσωπα)

-τέλος ποιήματος: ίδιος τόπος (σχήμα κύκλου) –αίσθηση ολοκλήρωσης

«Πρόκειται για λυρικές ενότητες με αισθητική αυτοτέλεια που παρουσιάζουν τον αγώνα

ανάμεσα στο καλό και το κακό».

ØΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

«Ο Κρητικός» αποτελεί έργο της ώριμης ποιητικής περιόδου του Σολωμού και ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της νεοελληνικής ποίησης. Θεωρείται σταθμός στην ποιητική πορεία του, γράφτηκε τη διετία 1833 – 1834, ύστερα από τη δολοφονία του Καποδίστρια (1831) και την εποχή που ήρθε στην Ελλάδα ο Όθωνας (1833). Η αποσπασματικότητα, οι ποικίλες επιρροές του και η επικοινωνία του ποιήματος με άλλα έργα ( μεταβυζαντινή λαϊκή ποίηση, «Ερωτόκριτος», αγγλικός προρομαντισμός, ευρωπαϊκός ρομαντισμός, ιδεαλιστική φιλοσοφία, πλατωνικά κείμενα, η Αγία Γραφή και άλλα), η λεγόμενη διακειμενικότητα, αποδίδουν στο έργο ιδιαίτερη ομορφιά και γοητεία.

Το ποίημα αυτό είναι επικολυρικό, δηλαδή διαθέτει επικά (αφηγηματικά) και λυρικά στοιχεία. Συγκεκριμένα, πρόκειται για έναν δραματικό μονόλογο, μια εξομολόγηση του ποιητικού, μουσικού ανθρώπου που αφηγείται λυρικά την τελευταία και πιο καίρια δοκιμασία της ζωής του, η οποία μας θυμίζει την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη.

Το ποίημα συνδυάζει δύο επίπεδα: το φυσικό και το μεταφυσικό, τα πραγματικά και τα φανταστικά στοιχεία, αποκαλύπτοντας την έκσταση στην οποία βρίσκεται ο ήρωας. Επιπλέον, το ποίημα συνδυάζει θετικά και αρνητικά στοιχεία, όπως η Φύση στην όμορφη και εχθρική πλευρά της, ο Έρωτας και η αγνότητα, ο Θάνατος και η Ανάσταση, η θετική αλλά και αρνητική επιρροή της Φεγγαροντυμένης και του ανεκλάλητου ήχου στην ψυχολογική κατάσταση του ήρωα. Ο συνδυασμός αντιθετικών στοιχείων προσδίδει στο ποίημα ιδιαίτερη γοητεία.

Ένα ακόμη στοιχείο του έργου είναι η τριπλή σύνθεση. Γενικότερα, η σύνθεση στοιχείων ανά τρία απαντάται στο ποίημα του Σολωμού και αποτελεί επιρροή από το δημοτικό τραγούδι. Ωστόσο, όλο το ποίημα θεμελιώνεται στην τριπλή σύνθεση και συγκεκριμένα, στην αγάπη για την Πατρίδα, στη Χριστιανική Πίστη και στον εξιδανικευμένο Έρωτα για τη Γυναίκα. Παρατηρούμε λοιπόν, ότι το ποίημα αποτελεί μία σύνθεση των θεμάτων της Επτανησιακής Σχολής (Πατρίδα, Έρωτας, Θρησκεία, Γυναίκα) και αναδεικνύει όλο το φάσμα της εσωτερικής ζωής του πρωταγωνιστή.

Πιο συγκεκριμένα, τα θέματα του ποιήματος είναι τα εξής.:

- η Φύση και ο Άνθρωπος.

- ο Θάνατος και η  Θρησκεία.

-  ο Έρωτας και η αγνότητα.

- η Πατρίδα, η Ελευθερία και το Ωραίο.

- τα Όνειρα και τα Οράματα.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του ποιήματος είναι η ανωνυμία των ηρώων ( «Κρητικός- αρραβωνιασμένη»). Σε κάποια άλλα αποσπάσματα η κόρη παρουσιάζεται με το όνομα «Ελένη». Γενικότερα όμως, η κόρη δε διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στο ποίημα και είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη σωματική και ψυχική αντοχή του Κρητικού. Οι μοναδικές νύξεις για την αρραβωνιαστικιά του πρωταγωνιστή γίνονται στη δεύτερη παρεκβατική ενότητα του ποιήματος όπου έμμεσα εξαίρεται η ψυχική της ομορφιά. Όμως, το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής δεν εξονοματίζεται, δεν είναι τυχαίο. Με την προσφώνηση «Κρητικός», ανάγεται σε σύμβολο και δηλώνει τον οποιονδήποτε Κρητικό, τον οποιονδήποτε Έλληνα, αλλά και τον οποιονδήποτε άνθρωπο που μάχεται με σθένος και αποφασιστικότητα, χωρίς να βυθίζεται σε ηττοπάθεια,  για να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία και να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο του βίου του.

«Ο Κρητικός» επηρέασε και πολλούς άλλους ποιητές. Η πιο χαρακτηριστική απήχηση του «Κρητικού» ήταν «Ο Όρκος» του Γεράσιμου Μαρκορά. Πρόκειται πάλι για ένα ποίημα στο οποίο παρουσιάζεται η προσπάθεια σωτηρίας ενός ζευγαριού Κρητικών που διώχθηκαν από το νησί στην Επανάσταση του 1866. Το ποίημα αυτό, έχει ομοιοκατάληκτα δίστιχα και αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι έχει δεχτεί επιρροές τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή από τον «Κρητικό».

                                                              ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΕΙΔΟΣ

Ο Σολωμός προσπαθεί να συνδυάσει τρία γνωστά λογοτεχνικά είδη σ' ένα μόνο έργο: Το δραματικό, όπου οι ήρωες μιλούν κατευθείαν στον αναγνώστη, το αφηγηματικό, όπου το μεγαλύτερο μέρος το αποτελεί η διήγηση των πράξεων των ανθρώπων και των αντικειμένων, η διήγηση μιας "ιστορίας" σε δεύτερο χέρι, από τον αφηγητή, και το λυρικό, όπου ο ίδιος ο ποιητής παρουσιάζει κάτι σαν μια άμεση έκφραση μιας προσωπικής συγκίνησης.
Στον Κρητικό ο Σολωμός προχώρησε στη δημιουργία ενός δραματικού μονολόγου, όπου αφηγείται λυρικά την τελευταία δοκιμασία της ζωής του. Είναι ο Κρητικός που μιλάει σε όλη τη διάρκεια του ποιήματος χωρίς καμία αφηγηματική εισαγωγή. Όμως μπορεί να διαβαστεί και σαν λυρικό ποίημα, αφού παρουσιάζει τη συγκίνηση που αισθάνεται ο ίδιος ο Κρητικός. Και, τέλος, όλα είναι τοποθετημένα σ' ένα αφηγηματικό πλαίσιο, υπάρχει, δηλαδή, μια "ιστορία" πίσω από το ποίημα.

Ένα ποιητικό τέχνασμα που ο Σολωμός επανειλημμένα χρησιμοποιεί είναι να παρουσιάζει μια πράξη σαν να την έβλεπε σε όνειρο ή σε όραμα Το όραμα τούτο αποκαλύπτει στον ήρωα κάποια αλήθεια δικιά του.
Το όραμα της φεγγαροντυμένης στον Κρητικό παρόμοιο σκοπό υπηρετεί. Σ' ένα είδος έκστασης, βλέπει αυτό που είναι ίσως το θείο αντίστοιχο της αγαπημένης του ή την αθάνατη ψυχή της, όπως ανεβαίνει από το άψυχο κορμί της στον ουρανό. Από τότε ζει πάντα με την ανάμνηση αυτού του οράματος, που τον οδηγεί να δει τη ζωή του σαν προετοιμασία θανάτου, αφού ξέρει ότι, όταν πεθάνει, θα ενωθεί ξανά και με την αγαπημένη του και μ' αυτήν τη θεία οπτασία, που στην ουσία είναι ένα και το αυτό.
Αλλά και η αναφορά του Κρητικού στο θάνατο της αρραβωνιαστικιάς του του φέρνει στο νου το όραμα όπου ψάχνει γι' αυτή στον ουρανό κατά τη Δευτέρα Παρουσία. 

ØΠΡΑΓΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

Τα ιστορικά γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 τροφοδότησαν την έμπνευση του ποιητή. Άλλωστε, ο Σολωμός θεωρούσε ότι με την ποίησή του όφειλε να συμπαρασταθεί στους συμπατριώτες του. Τα γεγονότα του ποιήματος τοποθετούνται στα 1823-1824, μετά από μία αποτυχημένη προσπάθεια των Κρητών να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους από τον τουρκικό ζυγό. Ο Σολωμός τα μαθαίνει αυτά από πληροφορίες που έφταναν από τα Κύθηρα στα Επτάνησα, αλλά και από πρόσφυγες και αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων.

Το ποίημα ωστόσο, γράφτηκε δέκα χρόνια μετά, δηλαδή το 1833-1834. Επρόκειτο για μία κρίσιμη εποχή για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, διότι τα ηνία τυπικά έχει ο ανήλικος Όθωνας, ουσιαστικά όμως, η εξουσία ασκείται από την αντιβασιλεία. Τα Επτάνησα είχαν δοθεί με τη Συνθήκη του Παρισιού το 1815 στην αγγλική εξουσία. Όλα αυτά τα γεγονότα σε συνδυασμό με τις διαμάχες του ποιητή με τον ετεροθαλή αδελφό του, τον φορτίζουν συναισθηματικά, παρόλα αυτά όμως, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έργο με εξαιρετική αρτιότητα που θίγει πανανθρώπινους και διαχρονικούς προβληματισμούς ( φιλοπατρία, εξιδανικευμένος Έρωτας, Χριστιανική Πίστη, μάχη για τη ζωή, προσπάθεια για τη σωτηρία).

ØΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

Α/ Κυκλική δομή.: Το ποίημα  ξεκινά και ολοκληρώνεται με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή την προσπάθεια διάσωσης της κόρης. ~ Επιρροή από το δημοτικό τραγούδι.

Β/ Σύνθεση στοιχείων ανά τρία.: Πρόκειται για μία επιρροή του ποιητή από το δημοτικό τραγούδι, τη Χριστιανική Πίστη (Τριαδολογικό Δόγμα), αλλά και την αρχαιοελληνική σκέψη που θεωρεί τον αριθμό τρία και τα πολλαπλάσιά του ιερά. Τρεις είναι οι κεραυνοί που πέφτουν και αναδεικνύουν τη διαστολή της Φύσης, τρεις φορές ομνύει ο Κρητικός για τις αλήθειες που θα εξομολογηθεί, τρεις είναι οι πιθανότητες για το πού έχει ξανασυναντήσει τη Φεγγαροντυμένη, το χέρι του είναι πιο δυνατό από τρεις περιπτώσεις στο παρελθόν και τέλος, τρεις είναι οι αποφατικές παρομοιώσεις που δηλώνουν την ασύγκριτη μαγεία του γλυκύτατου ήχου. Συνήθως, σημαντικότερο είναι το τελευταίο στοιχείο. Στον όρκο για παράδειγμα που κάνει ο Κρητικός, σημαντικότερο είναι το τρίτο μέρος όπου ορκίζεται στην ψυχή της αρραβωνιαστικιάς του. Στις τρεις αποφατικές παρομοιώσεις, παρατηρούμε ότι υπάρχει μία χαρακτηριστική κλιμάκωση στον αριθμό των στίχων (4, 6, 8 στίχοι).

Γ/ Δραματοποιημένος- Αυτοδιηγητικός ή Ομοδιηγητικός Αφηγητής.: Ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο ήρωας. Ο πρωταγωνιστής μας αφηγείται την τελευταία και πιο καίρια περιπέτεια της ζωής του με λυρικό τρόπο και αφού, ο αφηγητής συμμετέχει στα γεγονότα η εστίαση είναι εσωτερική.

Δ/ Διάλογος μεταξύ του ήρωα και της Φεγγαροντυμένης.~ Προσδίδει ζωντάνια στο ποίημα.

Ε/ Περιγραφές Φύσης, Φεγγαροντυμένης και γλυκύτατου ήχου.: Οι περιγραφές της Φύσης την παρουσιάζουν τόσο στη θετική όσο και στην εχθρική της μορφή, δημιουργώντας υποβλητικότητα και αχλή μυστηρίου και προετοιμάζοντας την εμφάνιση της Φεγγαροντυμένης. Η περιγραφή της Φεγγαροντυμένης αναδεικνύει το πρότυπο της Γυναίκας όπως αυτό ήταν εμπνευσμένο από τους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής. Τέλος, η περιγραφή του ήχου μέσα από τις τρεις αποφατικές παρομοιώσεις τονίζει τη γλυκύτητα και τη μοναδικότητα αυτού του ανεκλάλητου και εξωπραγματικού ήχου. Οι περιγραφές λειτουργούν ως χρονικές επιβραδύνσεις.

ΣΤ/ Ο Σολωμός μας εισάγει κατευθείαν στο θέμα του έργου του, χωρίς προλόγους και εισαγωγές. Εφαρμόζει δηλαδή την τεχνική «in medias  res», κάνοντας ένα δυναμικό ξεκίνημα.

ØΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.

Ο χρόνος της ποιητικής αφήγησης στον «Κρητικό» συνιστά μία από τις σημαντικότερες ιδιοτυπίες της δομής και της πλοκής του. Τα γεγονότα δεν παρουσιάζονται με ευθύγραμμη χρονική σειρά, αλλά συνεχώς ο ποιητής μετατοπίζεται από το παρόν στο παρελθόν ή στο μέλλον. Η μετάβαση του ποιητή από το παρόν στο παρελθόν ονομάζεται αναδρομή, ενώ το άνοιγμά του στο μέλλον, ονομάζεται πρόληψη.

Οι μελετητές εντοπίζουν τέσσερα επίπεδα.:

Α/ Το ναυάγιο, η νηνεμία, η Φεγγαροντυμένη, ο ήχος και ο θάνατος της κόρης.

Β/ Περιφερειακά γεγονότα.: βρεφικές μνήμες. Κρητικός Πόλεμος και εκπατρισμός.

Γ/ Δυστυχισμένο παρόν του Κρητικού: Ναυάγιο και θάνατος της αγαπημένης.

Δ/ Οραματισμός της Έσχατης Κρίσης.: Σε αυτό το σημείο ο χώρος και ο χρόνος είναι μεταφυσικός. Ουσιαστικά, ο χρόνος δεν υπάρχει. Έχουμε αχρονικότητα.

Ο χρόνος μπορεί να αποδοθεί με τη μορφή τεσσάρων ομόκεντρων κύκλων.

Ο τόπος της σολωμικής ποίησης Ο τόπος στον Διονύσιο Σολωμό αποπνέει μιαν ιερότη­τα.  Τελεί υπό την εκδοχή, την ανάπτυξη ή την παρουσία του ιερού, που πνευματοποιεί και αγιάζει τον κόσμο.

Το ιερό διέρχεται με λανθάνοντα τρόπο,  με τρόπο διακριτικό και ανεπαίσθητο, στα φυσικά και ιστορικά τοπία της ποίησης του Σολωμού.

Στην τελευταία φάση της ποίησης του Διονυσίου Σολωμού, με τον Κρητικό, τους Ελεύθερους Πολιορκη­μένους του Γ' Σχεδιάσματος και τον Πόρφυρα, το τοπίο καθίσταται τόπος του μυστικού βιώματος και των μυστηριακών δρωμένων. Όσα συντελούνται στην ποίηση της ωριμότητας του Σολωμού, τελούν πέραν του τό­που και του χρόνου. Τα τοπία δεν κατονομάζονται ή, αν κατονομάζονται, υπερβαίνουν σαφώς τα όρια του φυσικού ή ιστορικού τόπου. Γι' αυτό και μετατοπίζονται, μετα­στοιχειώνονται, για να αποκαλύψουν τον μυστικό, πλέον, και συγκλονιστικό τόπο της ιερότητας, του μεταφυσικού και μυστικού φωτός. Είμαστε πια στον τόπο της μυστικής ιερό­τητας.

O τόπος στον Κρητικό δεν είναι φυσικός. Είναι τόπος μυστικός, τόπος της αποκάλυψης. Γι' αυτό και μας μετα­θέτει σε μιαν άλλη προοπτική θέασης. Όλο το τοπίο του Κρητικού, ενώ εκκινεί από την ιστορία, τελεί ή κείται πέ­ραν της ιστορίας. Κάθε πραγματολογική ανάπτυξη του ποι­ήματος, οποιαδήποτε εμμονή στα ιστορικά συμφραζόμενα ή υπονοούμενα θα βίαζε το ποιητικό σώμα του Κρητικού.
Δεν έχουμε εδώ ένα ιστορικό ποίημα, ούτε συνακόλουθα μια επικέντρωση σ' ένα τοπίο της ιστορίας ή της ιστορικής πε­ριπέτειας του έθνους. Πρόκειται για ένα ποίημα αποκαλυ­πτικό, με την έννοια πώς έχουμε να κάνουμε με την απο­κάλυψη του ιερού, τη μυστική, μετα-ιστορική προβολή και αποκάλυψη της ανθρώπινης μοίρας και περιπέτειας.

Στα άχραντα μυστήρια και στην ημέρα τη στερνή της ανάστασης των νεκρών ομνύει ο Κρητικός, πού παραπέ­μπει, συγχρόνως, στο κυρίαρχο μυστικό βίωμα του φόβου και του τρόμου, που διαπερνά όλο το σώμα του ποιήματος.

Στην φρικτή, εν φόβω καί τρόμω, ημέρα της Αναστά­σεως των νεκρών και στον φρικτό, φοβερό τόπο της νεκρι­κής Κοιλάδας, κατά τη συντέλεια του αιώνος, παραπέμπουν και οι στίχοι πού ακολουθούν. Είμαστε πια στον μυστικό αποκαλυπτικό τόπο, στον τόπο της συντέλειας του κόσμου. Στον μεταϊστορικό τόπο της ανάστασης των νεκρών, σ' ένα τόπο άγιο, μ' ένα ουρανό" νιό", ξαναγεννημένο. Από το φυ­σικό και ιστορικό τοπίο έχουμε μετακινηθεί στον μεταφυσικό και μετα-ιστορικό τόπο. Τον τόπο της αποκάλυψης της μυστικής εμπειρίας, όπως τη συναντούμε και στη συγκλο­νιστική «Αποκάλυψη του Ιωάννου». .

«Λάλησε, Σάλπιγγα, κι εγώ το σάβανο τινάζω,

και σχίζω δρόμο και τσ' αχνούς αναστημένους κράζω:

«Μην εiδατε την ομορφιά που την Κοιλάδα αγιάζει;

Πέστε, νά ιδείτε τό καλό εσείς κι δ,τι σας μοιάζει.

Καπνός δε μένει άπό τή γη νιος ουρανός εγίνη.

Σαν πρώτα εγώ την αγαπώ καί θα κριθώ μ' αυτήνη».

«Ψηλά τήν είδαμε πρωί' τής τρέμαν τά λουλούδια,

στη θύρα τής Παράδεισος που εβγήκε με τραγούδια"

έψαλλε τήν Ανάσταση χαροποιά η φωνή της,

κι έδειχνε άνυπομονιά για νά 'μπει στο κορμί της'

ο Ουρανός ολόκληρος άγρίκαε σαστισμένος,

τό κάψιμο αργοπορούνε ό κόσμος ο αναμμένος"

καί τώρα ομπρός την είδαμε ογλήγορα σαλεύει

δμως κοιτάζει εδώ κι εκεί καί κάποιονε γυρεύει».

Έχουμε, στους πιο πάνω στίχους από τον Κρητικό, μιαν άλλη σολωμική νέκυια, μια άλλη κάθοδο στον Άδη. Μόνο που αυτή τη φορά είμαστε στον τόπο της αποκάλυ­ψης. Είναι ο τόπος της ανάστασης των νεκρών, με τον με­ταμορφωμένο πλέον κόσμο.Ο τόπος της αποκάλυψης του μυστηρίου της Ανάστασης των νεκρών.

Είναι σημαντικό, ακόμα, να υποδείξουμε πως η γυναι­κεία μορφή δεν είναι πλέον φυσική. Γι' αυτό και ή είσοδος της συντελείται μ' ένα τρόπο συγκλονιστικό, σ' έναν άλλο, πλέον, τόπο, που δεν μπορεί και δεν είναι φυσικός.

Ο τόπος του Κρητικού γίνεται τόπος αποκάλυψης του μυστικού φωτός. Τόπος αποκάλυψης του Ιερού. Έτσι, είναι η νύχτα που πλημμυρίζει «από φώς μεσημερνό», η χτίσις που γίνεται «ναός κι ολούθε λαμπυρίζει». Το τοπίο πλημμυ­ρίζει από ένα άλλο, αλλόκοτο, μυστικό φώς.

«Ακόμη έβάστουνε ή βροντή.............

Κι ή θάλασσα, πού σκίρτησε σαν τό χοχλό πού βράζει,

ησύχασε και έγινε δλο ησυχία και πάστρα,

σαν περιβόλι εόώδησε κι έδέχτηκε δλα τ' άστρα'

κάτι κρυφό μυστήριο έστένεφε τή φύση

κάθε ομορφιά νά στολιστεί καί τό θυμό ν' αφήσει.

Δεν εϊν' πνοή στον ουρανό, στή θάλασσα, φυσώντας

ού'τε δσο κάνει στον ανθό ή μέλισσα περνώντας,

δμως κοντά στήν κορασιά, πού μ' έσφιξε κι έχάρη

έσειόνταν τ' ολοστρόγγυλο καί λαγαρό φεγγάρι"

και ξετυλίγει ογλήγορα κάτι πού 'εκειθε βγαίνει,

κι ομπρός μου Ίδου πού βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη.

Έτρεμε τό δροσάτο φώς στή θεϊκιά θωριά της,

στά μάτια της τά ολόμαυρα και στά χρυσά μαλλιά της».

Η αποκάλυψη της Ιερότητας και του μυστικού φωτός που κομίζει η φεγγαροντυμένη συντελείται σ' ένα τόπο με­ταθανάτιας γαλήνης. Όλα ακινητοποιούνται, σταματούν, τελούν σε στιγμή βαθύτατης έκστασης και μυστικής μαγεί­ας. Δεν είναι τυχαίο που το ίδιο μυστηριακό, αποκαλυπτικό σκηνικό θα συναντήσουμε και στο «Τρίτο Σχεδίασμα» των Ελεύθερων Πολιορκημένων, 

«Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητο 'ναι κι άσπρο,

ακίνητ' όπου κι αν ιδείς, καί κάτασπρ' ως τον πάτο,

με μικρόν ίσκιον άγνωρον επαιξ' η πεταλούδα,

πού 'χ' ευωδίσει τσ' ύπνους της, μέσα στον άγριο κρίνο.

—«Άλαφροΐσκιωτε καλέ, γιά πες απόψε τί 'δες;»

—«Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα νά πνένε,

ούδ' δσο κάν' ή μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στή λίμνη,

μονάχο ανακατώθηκε τό στρογγυλό φεγγάρι,

κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του!».

Αυτή η ακινησία,η μυστηριακή γαλήνη, παραπέμπει σε μιαν άλλη πραγματικότητα και σ' έναν άλλο τόπο, πού δεν είναι του κόσμου τούτου. Υπερβαίνει τα φυσικά τοπία πού καθίστανται τόπος μυστικός, μυστηριακός, τόπος αποκάλυ­ψης.
Η  αποκάλυψη του Ιερού προϋποθέτει την υπέρβαση της φύσεως. Η φύση ιερώνεται, μεταστοιχειώνεται, μετα­ποιείται, μεταμορφώνεται. Το φως δεν είναι πλέον φως φυ­σικό, αλλά μυστικό.Η φύση, ως πειρασμός, υπερβαίνεται, γι' αυτό και τα φυσικά τοπία ακινητούν, γι' αυτό και προ­βάλλει μια μεταθανάτια γαλήνη, προκειμένου να αποκαλυ­φθεί η άλλη φύση,ο  άλλος τόπος, που δεν είναι του κό­σμου τούτου. Είναι ο κόσμος της μυστικής αποκάλυψης.

Στο πιο πάνω ποίημα η φύση καθίσταται ένθεη. Έχου­με την πλησμονή της μυστικής αγάπης, που οδηγεί στην ανθοφορία, στην αποκάλυψη της μυστικής ενότητας του κό­σμου.Ο τόπος δεν είναι πλέον φυσικός, άλλα μυστικός, ιε­ρός, όπως αποκαλύπτεται στην ολοκλήρωση της ποιητικής πορείας του Διονυσίου Σολωμού. Μιας πορείας που μας αποκαλύπτει ένα ποιητή ένθεο, ένα ποιητή της ιερότητας και του μυστικού, ένα ποιητή του μεταφυσικού μετα-ιστορικού δράματος του φωτός.

 Καταλήγοντας θα λέγαμε πως ο τόπος στο έργο του Διονυσίου Σολωμού δεν είναι το­πίο της επιφάνειας. Δεν παραπέμπει στο ανάλαφρο και στο ειδυλλιακό. Είναι τόπος της αποκάλυψης.
Στα τοπία του διέρχεται το ιερό πού ανθοφορεί  και πλημμυρίζει με ένα άλλο φώς τον κόσμο και τη φύση.

Ο Έρωτας στον Κρητικό Το θέμα  του έρωτα  φαίνεται να είναι κεντρικό  στον «Κρητικό» του Σολωμού, αφού ο ίδιος ο ποιητής στις σημειώσεις  λέει ότι είναι το ποίημα του «θεοποιημένου έρωτα». Ο έρωτας στο  ποίημα – με έναν υπέροχα λυρικό τρόπο-συμπλέκεται με το θάνατο:

  ίσως δε σώζεται στη γη ήχος που να του μοιάζει

Μόλις είν’ έτσι δυνατός ο Έρωτας και ο Χάρος.

                                          Μ’ άδραχνεν όλη την ψυχή, και να ‘μπει δεν ημπόρει"

Ο ποιητής μας έχει ήδη δώσει στην ενότητα 2[19]  το πρότυπο της ιδανικής γυναίκας:  είναι αυτή που έχει και αισθητικό και ηθικό κάλλος, όμορφη στο σώμα και στη ψυχή. Γι’ αυτήν την ιδανική γυναίκα ( που  στο ποίημα αντιπροσωπεύεται και με τη Φεγγαροντυμένη και με τον αρραβωνιαστικιά του) ο ήρωας  θα δρασκελίσει την αιωνιότητα και θα ζήσει ως άμεσο παρόν την ανάσταση των νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία .  Την αρραβωνιαστικιά του  αγάπησε   πέρα από το χρόνο και τα ανθρώπινα μέτρα, ως τη Δευτέρα  Παρουσία ,και αυτός  ο πάναγνος έρωτάς του είναι εκείνος που του επέτρεψε τελικά μια ελάχιστη ματιά στην αιωνιότητα . Μετά την επαφή του ήρωα με τις δύο υπερβατικές εμπειρίες- τη φεγγαροντυμένη και τον ανήκουστο ήχο- η περιπέτειά του στη τρικυμισμένη  θάλασσα  θα  τελειώσει αλλά  με την  αγαπημένη του νεκρή :

«Και τέλος φθάνω στο γιαλό την αρραβωνιασμένη,

Την απιθώνω με χαρά, κι ήτανε πεθαμένη»

Πριν απο αυτό όμως βλέπουμε τον ήρωα  να μιλάει για την σύζευξη του Έρωτα με το Χάρο (Μόλις είν’ έτσι δυνατός ο Έρωτας και ο Χάρος).Αυτό θεωρείται    στοιχείο της Ορφικής και Ελευσίνειας λατρείας (Διόνυσος - Άδης είναι διπλή όψη του ίδιου μυθικού συμβόλου).Μας δίνει δυο γνωστές και ομοειδείς εκδηλώσεις του ίδιου καταλυτικού ενστίκτου, που ερεθίζει μέσα στην ψυχή του Κρητικού ο «γλυκύτατος ηχός». Το ένστικτο του θανάτου είναι ακριβώς η αντίθετη ροπή προς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβολής. Ωθεί το άτομο στην αυτοκαταστροφή. Αντίθετα ο Έρωτας αντιπροσωπεύει μερική κατάργηση της ατομικότητας (συγχώνευση του Εγώ με το «ερώμενο» αντικείμενο).
Έρωτας και θάνατος, οι δύο αναπόδραστες βεβαιότητες , καταργούν τα σύνορα της ανθρώπινης ύπαρξης , η κάθε μια με το τρόπο της...

Ο θάνατος της αγαπημένης που θα κλείσει το ποίημα, σηματοδοτεί την αποτυχία της προσπάθειας του ήρωα ( την ήττα της ηθικής του θέλησης στο επίπεδο της δράσης ), η οποία στην ουσία είναι το πικρό αντίτιμο που πληρώνει ο Κρητικός για να φτάσει σε μια ανώτερη μορφή συνείδησης του κόσμου και των αξιών.

Ο Κρητικός, μέσα στην αφήγησή του, υποδεικνύει  τη δύναμη  του Έρωτα και του θανάτου .Χάρη στη συνεργασία αυτών των δύο μπόρεσε εκείνος να υπερβεί  το χρόνο ,παρ’ όλη την πληγή που του προκάλεσε ο θάνατος της αγαπημένης του· μπορεί να περιμένει με χαρά μια αιώνια ευδαίμονα ύπαρξη στον παράδεισο με την αγαπημένη του.

Μια άλλη αντίστοιχη οπτική βλέπουμε και στο συμβολισμό της φεγγαροντυμένης ως Αφροδίτη.Η  Αφροδίτη-Φεγγαροντυμένη, η θεά του έρωτα, λειτουργεί σαν  σύνδεσμος ανάμεσα στον επίγειο(σωματικό) και στον ουράνιο (ψυχικό)  ‘Ερωτα. Διδάσκει τον άντρα – τον ήρωα εδώ- ότι ο επίγειος έρωτας δεν είναι παρά ο δρόμος για να φτάσει στον ουράνιο.

Σόλωμος: άνθρωπος – φύση  Η επίδραση της Φύσης πάνω στον άνθρωπο περιγράφεται και ως αρνητική, ανταγωνιστική και ως θετική.

     Στην αρχή του ποιήματος η νυχτερινή καταιγίδα παρουσιάζεται εχθρική στον ήρωα – αφηγητή, το αδύναμο άνθρωπο πλάσμα που προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του και την αγαπημένη του. (Ως φιλική παρουσιάζεται η σχέση ανάμεσα στον Κρητικό και στο ουράνιο φαινόμενο (κεραυνός) μιας που το δεύτερο φαίνεται να συμμερίζεται την ευχή του και να ανταποκρίνεται σ’ αυτόν φέγγοντας  στη σκοτεινιά της θύελλας. )

     Η φύση όμως δείχνει την κυριαρχία της  στον άνθρωπο, συμβολικά, στη συνέχεια, με δύο “μεταφυσικές” και “μαγικές” εκφάνσεις της: τη “φεγγαροντυμένη” και τον “Ανεκλάλητο Ήχο”. Αυτές τις δύο εμπειρίες θα τις κουβαλά ο ήρωας μέσα του και σε όλη ζωή του.

     Πριν την εμφάνιση της Φεγγαροντυμένης , στην Ενότητα 3[20], η φύση σιγά, η τρικυμία μεταμορφώνεται σε νηνεμία, προετοιμάζοντας την εμφάνισή της. Η φεγγαροντυμένη έχει απόλυτο έλεγχο και επιρροή πάνω στο φυσικό τοπίο αλλά και στον ίδιο τον ήρωα. Τα μάτια της νιώθει πως τα ακούει μέσα του: 

                    «γιατί άκουγα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου·

                                    έτρεμαν και δε μ’ άφηναν να βγάλω τη μιλιά μου.

                                    Όμως αυτοί είναι θεοί, και κατοικούν απ’ όπου

                                    βλέπουνε μες την άβυσσο και στην καρδιά τ’ ανθρώπου,

                                     κι ένιωθα πως μου διάβαζε καλύτερα το νου μου»

Τα μάτια της φεγγαροντυμένης γίνονται το μέσον για να οδηγηθεί ο ήρωας στα μύχια της ψυχής του, δηλαδή ένα μέσο εσωτερικής αναζήτησης και ενόρασης.

Η φεγγαροντυμένη  είναι η θεϊκή μορφή που στο πρόσωπό της ανακαλεί γυναικείες μνήμες του παρελθόντος, ίσως τις αγίες των αγιογραφιών, τα εφηβικά ερωτικά του αποκυήματα, τη μητέρα του, την αγαπημένη του. Μπορούμε να πούμε ότι  ο  ήρωας προσπαθεί να την προσδιορίσει στη μνήμη του ή καλύτερα  στο ασυνείδητο του, συγκρίνοντας την με τρείς δυνάμεις υπέρτερες του «Εγώ»: τη θρησκεία ,τον Έρωτα, η μορφή της μητέρας στο ασυνείδητο. Και τα τρία αυτά στοιχεία είναι δυνάμεις που έχουν τη δύναμη να κυριαρχήσουν στην ανθρώπινη ψυχή καταργώντας  άμυνες και αντιστάσεις…

 

«Έλεγα πως την είχα ιδεί πολύν καιρόν οπίσω,
     καν σε ναό ζωγραφιστή με θαυμασμό περίσσο,  
  κάνε την είχε ερωτικά ποιήσει ο λογισμός μου, 
           καν τ’ όνειρο, όταν μ’ έθρεφε το γάλα της μητρός μου» 

 Όμως αν θεωρήσουμε ότι  η Φεγγαροντυμένη συμβολίζει το κάλλος της φύσης, ( ένας από τους πολλούς συμβολισμούς που τις έχουν αποδοθεί) ,η επίδρασή της είναι  και αρνητική πάνω στον ήρωα, αφού παραλύει η προσπάθεια του για σωτηρία, αφομοιώνεται με τη μαγική ομορφιά της και έτσι εξουδετερώνεται το αγωνιστικό του πνεύμα, με αποτέλεσμα να χάσει τη μάχη για τη σωτηρία της αγαπημένης του .

Ως θετική επίδραση της φύσης μπορεί να θεωρηθεί και η δύναμη που παίρνει ο ήρωας για να συνεχίσει τον αγώνα του, με το δάκρυ που άφησε η φεγγαροντυμένη στο χέρι του. Αυτό γαλήνεψε το νου του και πολλαπλασίασε “μαγικά” τις δυνάμεις του.

Ο ανεκλάλητος  ήχος, απο την άλλη πλευρά, ερμηνεύεται ως αγγελικός ψαλμός που συνοδεύει την ψυχή της κόρης στα ουράνια και τον ακούει ο Κρητικός καταγοητευμένος. Μια μουσική συμπαντική φωνή, που αναδίνεται από την ανταπόκριση των στοιχείων του Παντός. Μια μυστική αρμονία που ενώνει τον γήινο και τον ουράνιο κόσμο, η μουσική της Αγάπης. Είναι ακόμη, ίσως,  η φωνή της καταματωμένης πατρίδας του η οποία τον έχει συγκλονίσει βαθιά και θέλει εκεί να ξαναγυρίσει κι ας είναι και ρημαγμένη. 
Συνοψίζει  ,σίγουρα πάντως,μέσα σε μια εμπειρία «μουσική» τον παναρμόνιο ρυθμό της φύσης.

Ο αφηγητής συνδέεται ισχυρά μ’ αυτόν και τείνει να εγκαταλείψει τον υλικό εαυτό του. Αυτή η τάση του αφηγητή ερμηνεύεται και ως επιβολή της φύσης πάνω στον άνθρωπο, για μια ακόμη φορά. Η έξαρση της φυσικής ομορφιάς, οπτικά και ακουστικά, λειτουργεί ανταγωνιστικά ως προς την επιθυμία και το ηθικό χρέος του ήρωα( επιθυμεί αλλά και έχει χρέος να σώσει την αρραβωνιαστικιά του) .Το αίσθημα της μακαριότητας που νιώθει μέσα στην ομορφιά της φύσης απογυμνώνει τον άνθρωπο από τις δυνάμεις του που θα την αντιμάχονταν. Ο ήρωας κινδυνεύει να παραιτηθεί από τον αγώνα του παρασυρμένος από το κάλλος που συναντά. Η φύση φαίνεται να “νικά” σ ’αυτήν την αναμέτρηση: αυτή ορίζει τον άνθρωπο, τον αφομοιώνει, τον ελέγχει (εδώ να σημειωθεί ότι η αισθητική ωραιότητα της Φύσης απεικονίζει κατά κάποιους μελετητές του Σολωμού, την πνευματική και ηθική υπεροχή σε γενικότερο επίπεδο πάνω στην  ύλη, μια θέση που αντικατόπτριζε και τις ιδέες του γερμανικού ρομαντισμού.

     Στην ενότητα 5[22], μετά την “επαφή” του ήρωα με τον Ανεκλάλητο Ήχο,  φαίνεται ότι υπογραμμίζεται η εθνική και πατριωτική συνειδητοποίηση του : η ομορφιά της φύσης τον οδήγησε να συνειδητοποιήσει την κατάσταση της σκλαβιάς. Μέσα σ’ ένα τέτοιο κάλλος, ο μόνος αντάξιος τρόπος  ύπαρξης είναι η ελευθερία:

       κι έβλεπα τ’ άστρο τ’ ουρανού μεσουρανίς να λάμπει
          και του γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι·
                           κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθεριάς ελπίδα                         

  κι εφώναζα: «ω θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα»

    

     Κλείνοντας θα λέγαμε πως η φύση αποτελεί για τον ήρωα το μέσο, το “όχημα” για τη θέαση του Υπερκόσμιου κάλλους που οδηγεί στην πνευματική και ηθική ολοκλήρωση, αυτά που κέρδισε ο Κρητικός από την επαφή του με τα δύο υπερκόσμια στοιχεία, τη φεγγαροντυμένη και τον Ήχο. Η ομορφιά της φύσης που αφομοιωτικά κυριαρχεί πάνω στον ήρωα εκπροσωπώντας τις ηθικές και πνευματικές αξίες, καταδεικνύει την νίκη πάνω στην ύλη. Το υλικό χάνεται (η κόρη πεθαίνει σαν σώμα μόνο, γιατί μαζί της ονειρεύεται τη ζωή του μέχρι  την Έσχατη Κρίση) , αλλά ο Κρητικός κερδίζει κάτι υψηλότερο, την ηθική ολοκλήρωση και το χάρισμα της ποιητικής δωρεάς, που του κληροδότησαν το όραμα της Φεγγαροντυμένης και ο ανήκουστος ήχος. Έτσι τραγουδά σε μας τα βάσανα της ζωής του, μέσα από το ποίημα «ο Κρητικός», υποκαθιστώντας-για λόγους τεχνικής –το γεννήτορά του τον Σολωμό.

ΣΟΛΩΜΟΣ-εσχατολογία και παράλληλες αναγνώσεις

Με την ενότητα 2[19] ο Σολωμός μας μεταφέρει , μαζί με τον ήρωά του, στο εσχατολογικό του όραμα. Το μοτίβο της βροντής της προηγούμενης ενότητας, αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα στο κοσμικό χώρο (ουρανός, ακρογιάλια, πέλαγα,  βουνά) και τον μεταφυσικό χώρο, τον εξαγιασμένο, που προσδιορίζει και  την εσχατολογική εποχή του ποιήματος.

Φωτιά  και στον κοσμικό χώρο και στο μεταφυσικό: φωτιά και καταστροφική και καθαρτήρια: αστροπελέκια που φωτίζουν στην ενότητα 1[18], φωτιά που καταστρέφει τον παλιό κόσμο  στη ενότητα 2[19]…

Στην ενότητα της ‘Εσχατης Κρίσης, ο ουρανός ξαναγεννιέται και  η γη εξαφανίζεται,(« Kαπνός δε μένει από τη γη· νιος ουρανός εγίνη.»).

Το παραδείσιο  τοπίο  στον "Κρητικό" "εγκοσμιώνεται", όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Δ. Μαρωνίτης, αφού περιγράφεται με χρονικούς προσδιορισμούς που ανακαλούν επίγειες μνήμες:

«Ψηλά, πρωί, λουλούδια, θύρα  φωνή, κορμί , σαλεύει, κοιτάζει εδώ κι εκεί»
Ό,τι τώρα ενώνει  τους δύο κόσμους είναι η εξαγνισμένη αγάπη του Κρητικού για την αρραβωνιαστικιά του, μια αγάπη που υπάρχει ακόμη και σε υπερβατικό, εξωλογικό χώρο και χρόνο.

( Οδ.Ελύτης,  "Μονόγραμμα"....) 

Θα πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα,μ'ακούς ;
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά,ν'ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς ;
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς ;
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω ,μ'ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ'ακούς ;...)

Συχνές είναι ,πάντως, στο έργο του Σολωμού οι θεολογικής φύσεως αναφορές αλλά και οι μεταφυσικοί προβληματισμοί, που αποδεικνύουν τη βαθιά θρησκευτικότητα του ποιητή.
Η σχέση του Σολωμού  με την θρησκεία ήταν καρπός μια ζωντανής και δημιουργικής πίστης, που έτρεφε από μικρός προς τον Χριστιανισμό. Ο Δημήτριος, ο αδελφός του ποιητή, διηγιόταν στο Δεσιάη, ότι ο Διονύσιος από μικρός σύχναζε στο ιερό του ναού της γειτονιάς του. Είχε μάθει απ’ έξω τους ψαλμούς του Δαβίδ, τους θρήνους του Ιερεμία, το βιβλίο του Ιώβ και το Άσμα Ασμάτων, από το οποίο είχε εμπνευσθεί πολλά από τα Ιταλικά του τραγούδια.  Ως χαρακτηριστικό της βαθιάς ευσέβειάς του κατά τους παιδικούς του χρόνους αναφέρεται, ότι κάποια μέρα επιστρέφοντας από τον ναό ρωτήθηκε από τον κόντε Σολωμό, τον πατέρα του. «παιδί μου που ήσουνα προτού γεννηθείς;» και ο Σολωμός απάντησε αδίστακτα και με παρρησία «εις τον νουν του Θεού». Όταν εύρισκε εις το έδαφος αντικείμενο σε σχήμα σταυρού, απέφευγε να το πατήσει, το ελάμβανε και το ασπάζετο...

Επίσης ο  Λίνος Πολίτης παρατηρεί:
«Αυτό που ξεχωρίζει στο Σολωμό πιο πολύ από τις ποιητικές ή καλλιτεχνικές του αρετές, είναι η βαθιά θρησκευτικότητα και η σταθερή απόλυτη πίστη. Ο Σολωμός ήταν μια βαθιά συνείδηση θρησκευτική που βρίσκει και διαισθάνεται κάτω από τυχαία περιστατικά το αόρατο νήμα που τα συνέχει και τα αιτιολογεί, που αισθάνεται μέσα στη φύση, την παρουσία δηλαδή ενός Θεού».

Σ' ένα από τα αριστουργήματά του ¨Ωδή εις Μοναχήν¨ ο ποιητής εισέρχεται στον κόσμο του Μυστικισμού και εκτός από την προτροπή προς τον μοναχικό βίο, δίνει την προσωπική του μαρτυρία για τη μέλλουσα ζωή και την ανάσταση.

¨Τα κόκκαλα εβαρεθήκαν
στο μνήμα καρτερώντας
και τρίζουνε ακατάπαυστα
την κρίση αναζητώντας.
Ξύπνα αδελφή! Τη σάλπιγγα
Την ύστερη αγροικώ.

Να θυμηθούμε,επίσης, πως και στο «Λάμπρο»  αναφέρεται η Σάλπιγγα της Δευτέρας Παρουσίας και καταγράφεται η αναμονή της ανάστασης των νεκρών :

 «Βλέπεις τούτους τούς τάφους; Καμιά μέρα
 Ἐδῶ μέσα καὶ σὺ θὲ νὰ κοιμᾶσαι,
 Ἕως ὅπου ἀπὸ ψηλὰ θέλει βουΐσῃ
 Ἡ σάλπιγγα ἡ στερνὴ νὰ σὲ ξυπνήσῃ.»

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει  η παράλληλη ανάγνωση του «Κρητικού» με τη "Φαρμακωμένη στον Άδη"  του Δ. Σολωμού , αφού τα θρησκευτικά μοτίβα που συναντάμε  στο «Κρητικό» στην ενότητα 2[19]  τα συναντάμε και εκεί.

ØΕΙΚΟΝΟΠΛΑΣΤΙΚΗ.

Οι εικόνες σε ένα ποίημα μπορεί να είναι ζωγραφικές ή λυρικές.

Α/ Ζωγραφικές, ονομάζονται οι εικόνες που μπορούν να αποδοθούν σε ένα ζωγραφικό πίνακα.

Β/ Λυρικές, ονομάζονται οι εικόνες που γίνονται αντιληπτές μόνο από την ποιητική νοημοσύνη.

Οι περισσότερες εικόνες στον «Κρητικό» είναι ζωγραφικές. Οι εικόνες στο ποίημα αυτό παρουσιάζουν τη Φύση. Χαρακτηριστική είναι η διφυΐα της Φύσης, δηλαδή τόσο η όμορφη όσο και η επιθετική πλευρά της. Επιπροσθέτως, ο Σολωμός αναδεικνύει μέσα από εικόνες και το ανθρώπινο σώμα. Τα μέλη που επικαλείται σε μεγάλο βαθμό είναι το χέρι, το μάτι, το πρόσωπο, η φωνή και τα μαλλιά. Ιδιαίτερα στον «Κρητικό» υπάρχουν εξαιρετικές εικόνες στις οποίες εμπλέκονται το χέρι και το μάτι. Τέλος, ο Σολωμός συνηθίζει να χρησιμοποιεί εικόνες που μοιάζουν με ένα ξετύλιγμα του χώρου του θαύματος και του μυστηρίου. Μία τέτοια χαρακτηριστική εικόνα στο ποίημα είναι η εμφάνιση της Φεγγαροντυμένης. Με αυτόν τον τρόπο, ο ποιητής αποκαλύπτει κρυμμένες αλήθειες.

Στην περιγραφή των εικόνων κυριαρχούν τα ουσιαστικά που προσδίδουν μεστότητα στο λόγο, ενώ τα επίθετα έχουν σημαντικό και όχι απλά κοσμητικό ρόλο και δηλώνουν πάντοτε την αγνότητα και την καλοσύνη, μαρτυρώντας τις επιρροές του ποιητή από το Χριστιανισμό.

ØΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ.

Ο συμβολισμός αποτελεί ένα καλλιτεχνικό κίνημα το οποίο εναντιώνεται στις μεγαλοστομίες και τις ρητορείες του ρομαντισμού, αλλά και στην ψυχρότητα του ρεαλισμού και του νατουραλισμού. Η πραγματικότητα δεν έχει ενδιαφέρον για το συμβολιστή ποιητή, ο οποίος αποδίδει τις ψυχολογικές καταστάσεις έμμεσα, χρησιμοποιώντας στοιχεία της πραγματικότητας αποδίδοντάς τους διαφορετική σημασία. Έτσι, τα συναισθήματα εκφράζονται γνήσια, δημιουργείται μία κατάσταση υποβλητικότητας, ρεμβασμού, μελαγχολίας, ονειροπόλησης και μυστικισμού, προσδίδοντας μαγεία και γοητεία.

ØΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ «ΚΡΗΤΙΚΟ».

-Η θάλασσα έτσι ανοικεία όπως είναι, αποτελεί το τέλειο σκηνικό όπου λαμβάνει χώρα ό αγώνας για τη σωτηρία και τη ζωή.

- Λουλούδια.: Συμβολίζουν την αγνότητα.

- Φεγγαροντυμένη.: Ουσιαστικοποιημένο ποιητικό επίθετο. Πρόκειται για ένα πλαστικό σύμβολο που ενσαρκώνει τις διαχρονικές αρχαιοελληνικές αξίες του μέτρου και του κάλλους.

- Ήχος.: Πρόκειται για το μουσικό σύμβολο που ενσαρκώνει όμοιες αξίες με τη Φεγγαροντυμένη.

ØΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ.

Ο Πλάτων ήταν ο φιλόσοφος των ιδεών, ενώ ο Σολωμός ο ποιητής των ιδεών. Η Φεγγαροντυμένη και ο ήχος ενσαρκώνουν τις ιδανικές αξίες του μέτρου και της αρμονίας, της ομορφιάς και της καλοσύνης. Επιπλέον, ο Έρωτας αναδεικνύεται στην ιδεατή του μορφή. Τέλος, η ιδέα του Αγαθού ως πηγή του όντος και της αλήθειας, το θεμέλιο της πλατωνικής θεωρίας γίνεται ορατό από την ψυχή του ήρωα

ØΔΡΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Η δραματικότητα ( από το αρχαιοελληνικό ρήμα «δράω -δρω» που σημαίνει πράττω, ενεργώ) αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ποιήματος και εντοπίζεται στα εξής στοιχεία:

o          Πλοκή.

o          Δοκιμασίες πρωταγωνιστή.

o          Εναλλαγή χρόνου ( αναδρομές στο παρελθόν και προλήψεις στο μέλλον, αχρονικότητα ).

o          Εναλλαγή τόπων ( Παράδεισος-επίγειος κόσμος ).

o          Πλούσια  εικονοποιία ( η Φύση στη θετική και αρνητική της έκφανση και σε πλήρη διαστολή ).

o          Επικλήσεις.

o          Φανταστικοί διάλογοι.

o          Εσωτερική και εξωτερική δράση.

o          Δραματικοί ενεστώτες.

o          Σχήματα λόγου ( κυρίως οι προσωποποιήσεις ) προσδίδουν δράση στο έργο.

o          Πληθυντικός αριθμός.

o          Έντονη συγκινησιακή φόρτιση.

Ø           ΘΕΑΤΡΙΚΟΤΗΤΑ.

Όλα τα στοιχεία της δραματικότητας σε συνδυασμό με τη σκηνογραφία καθιστούν δυνατή την αναπαράσταση του έργου στο θέατρο, δηλαδή του προσδίδουν θεατρικότητα.

ØΛΥΡΙΚΟΤΗΤΑ.

Προκύπτει από: το ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο μέτρο, τη ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία, την πλούσια εικονοποιία που συνήθως συνδυάζει αντίθετα μεταξύ τους στοιχεία, το συμβολισμό, τη γλώσσα που θυμίζει σε κάποια σημεία αυτήν της Παλαιάς Διαθήκης, τα σχήματα λόγου.

Ο ΛΥΡΙΣΜΟΣ

Λυρισμό αποτελεί η εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου του προσώπου, η εξωτερίκευση

συναισθημάτων, σκέψεων, εντυπώσεων και μάλιστα με τη χρήση άφθονων εκφραστικών

μέσων ( π.χ σχημάτων λόγου ). Υπάρχει, λοιπόν, στο λυρισμό ισχυρό το στοιχείο της ψυχικής

φόρτισης, έντονα

συναισθήματα, τα οποία μεταφέρονται στον αναγνώστη μεταρσιώνοντάς τον σε σφαίρες

ιδεαλιστικές.

ΣΥΝΔΕΣΗ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΜΕ ΚΡΗΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

- ιστορικό πλαίσιο

-τρόπος γραφής (γλωσσικά δάνεια, θέματα, σκηνές, σύνδεση με Κρητική λογοτεχνία)

Αιτιολόγηση: 1) καταγωγή Σολωμού, 2) σύνδεση Επτανήσων με Κρήτη (1669)

«Ο Κρητικός είναι μια αλληγορική παρουσίαση της μεταλαμπάδευσης του

πνεύματος της παράδοσης και της λογοτεχνίας της Κρήτης στα Επτάνησα».

---

• [1] Συγκρούεται με το ορθολογικό πνεύμα του διαφωτισμού και τον κλασσικισμό.
• Αμφισβητεί  όλους τους κανόνες, την τυποποίηση, την παράδοση. Στη θέση αυτών τοποθετεί το συναίσθημα, τη φαντασία, το απόλυτο, το υπερβολικό, το συγκινησιακό, το ιδανικό.
• Οδηγείται στο παράδοξο και το μυστηριώδες, σε μια νοσταλγική διάθεση για τα περασμένα, σε κάποια μελαγχολία ή απαισιοδοξία.
• Η εικόνα είναι το βασικό στοιχείο του έργου μαζί με τον έντονο ρυθμό
• Ιδιαίτερη επιμονή στο “εγώ” του δημιουργού ή του ήρωα (έντονος ατομικισμός).
• Προτίμηση σε θέματα όπως η προσωπική
• εμπειρία της φύσης, ο θεός, η περιπέτεια,  ο  έρωτας, ο αγώνας για ελευθερία

 

[2] Σύμφωνα μὲ τὸν Ἰάκωβο Πολυλᾶ, τὸ ποίημα αὐτὸ τοῦ Σολωμοῦ πρέπει νὰ θεωρεῖται «ἀρχὴ τῆς νέας ποιητικῆς ἐποχῆς του». Ὅσο κι ἂν ἡ ἀρίθμηση τῶν ἑνοτήτων προέρχεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ποιητὴ (ποὺ θὰ λογάριαζε στὶς ἑνότητες 1-17 νὰ συνθέσῃ τὴν προϊστορία τῆς ὑποθέσεως), τὸ ποίημα δὲν ἔχει χαρακτήρα ἀποσπασματικό, ἀποτελεῖ δὲ μία ἀπόλυτα συμπαγῆ λυρικὴ ἑνότητα.