Οι Ρίζες της Γλώσσας

Η ψυχική φθορά, η υποβάθμιση και ο κα­τακερματισμός των αξιών ας μη χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Και η παρουσία του

στον πλανήτη ας μη θεωρείται τυχαία.

Γ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ Ανάγκη να του αναγνωριστούν οι ρίζες του, η ειδοποιός του διαφορά, οι μύθοι και η ποίηση τον, αλλά και που ταυτόχρονα αισθάνεται την ανάγκη να βρίσκεται μαζί με αλλοε­θνείς για να πολεμήσει ισχυρότερα τις διάφορες καταπιέσεις, σε μια τέτοια εποχή, ο Jean d'0rmesson (περιοδικό Figaro) έγραψε ότι η γαλλική γλώσσα είναι θυγατέρα των λατινικών, και πριν απ' όλα των ελληνικών.

Ο ίδιος γράφει ότι θα είναι δύσκολο να σπουδάσετε είτε να μιλήσετε καλά γαλλικά, αν δεν ξέρετε καλά λατινικά και ελληνι­κά. Κινδυνεύουν αυτές οι γλώσσες να γίνουν θύματα ενός συ­στήματος όπου γίνεται μία καταδίκη των κλασικών σπονδών. Όμως αυτές οι γλώσσες δεν είναι απαραίτητες μόνο σε αυτούς που σπουδάζουν φιλολογία και φιλοσοφία · έχουν αξία μορφω­τική, που οι φιλόλογοι και οι επιστήμονες δεν έπαψαν ποτέ να  πιστεύουν.

Μια παιδεία στην οποία η κλασική κουλτούρα δε θα χρησί­μευε για θεμέλιο, θα καταντούσε έρμαιο διαφόρων ανόητων πε­ραστικών Ακόμα χειρότερα, θα έπασχε από απουσία κριτικού πνεύματος. Αν τα ελληνικά και τα λατινικά δεν είναι στη βάση της διδασκα­λίας μας, επιμένει ο d’Ormesson, μην έλθετε αργότερα να κλαί­γεστε για την παρακμή της γαλλικής γλώσσας. Θα είναι τρελό να θέλουμε να υπερασπιστούμε σ' όλο τον κόσμο τη διάδοση των γαλλικών, και να μην υπερασπιστούμε τη διδασκαλία των ελληνικών και των λατινικών. Τα γαλλικά δεν πέσαν από τον ουρανό. Έχουν τις ρίζες τους στον κήπο των τραγικών, των φι­λοσόφων και των Ελλήνων ιστορικών, στους κήπους του Βιργι­λίου, του Τάκιτου, τον Οράτιου. Αν την κόψετε από τις ρίζες της, από αυτές τις ρίζες, η γλώσσα μας θα πεθάνει».