Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ & ΓΡΑΦΗΣ

«Οι λόγοι για τους οποίους η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή πρέπει να γίνουν και πάλι διεθνείς και οι επίσημες της Ευρωπαϊκής Ένωσης»

1. Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ & ΓΡΑΦΗΣ Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή είναι αφενός το μέσο έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος στις πρώτες μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του, όπως μαρτυρούν οι επιστημονικές πηγές, και αφετέρου είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται οι περισσότερες από τις άλλες. Ειδικότερα, η Ελληνική Γλώσσα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γλώσσα και τον παγκόσμιο πολιτισμό αφενός, γιατί χρησίμευσε να εκφράσει την πιο καλλιεργημένη και πιο φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου και αφετέρου γιατί πάνω της στηρίζεται όχι μόνο η Νέα Ελληνική Γλώσσα, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως η Λατινική και οι περισσότερες από τις σημερινές ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως η Ιταλική, η Αγγλική, η Γαλλική κ.α. Γενικά δεν υπάρχει σήμερα γλώσσα που να μην έχει ελληνικές λέξεις και γι αυτό και δικαίως πολλοί θεωρούν την Ελληνική Γλώσσα ως τη μητρική γλώσσα των άλλων γλωσσών. Μεταφράζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά, λογοτεχνικά κ.τ.λ. συγγράμματα μετέφεραν στις γλώσσες τους εκτός από το ελληνικό πνεύμα και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Αμέτρητες είναι οι διεθνείς ελληνικές λέξεις. Η διεθνής Αγγλική Γλώσσα, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί σήμερα πάνω από 50.000 λέξεις, όπως υπολογίζεται, ελληνικής καταγωγής, όπως π.χ. οι: Ευρώπη - Europe, πρόβλημα – problem, Γεωγραφία- Geography, Ιστορία - History, .. Υπάρχουν τόσες πολλές ελληνικές λέξεις στην Αγγλική Γλώσσα που μπορείς να κάνεις άνετα μια ομιλία στην Αγγλική από λέξεις που προέρχονται από την Ελληνική γλώσσα, όπως έκανε ο άλλοτε καθηγητής Ξενοφώντας Ζολώτας, όπως θα δούμε πιο κάτω. Η Ελληνική γραφή, το ελληνικό αλφάβητο και οι κανόνες του, είναι επίσης κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γραφή, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να καταγράψει, αποταμιεύσει - προωθήσει, την πιο καλλιεργημένη και πιο φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, που σήμερα μας καθοδηγεί, αλλά και γιατί πάνω σ΄ αυτή στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γραφή, αλλά και μια σειρά άλλων γραφών, όπως π.χ. οι σημερινές ευρωπαϊκές γραφές, δηλαδή αυτές με τους λατινικούς χαρακτήρες: Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική κλπ και τους Κυριλλικούς (σλαβικές) βουλγαρική, ρωσική κ.α., άρα το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών γραφών. Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική (αλφαβητική) Γραφή είναι αυτές που γέννησαν και ανέπτυξαν τις επιστήμες και τα γράμματα. Ανακαλύπτοντας οι Έλληνες πρώτοι το απλό, όμως τέλειο ελληνικό σύστημα γραφής, όπως θα δούμε πιο κάτω, επομένως έχοντας τη δυνατότητα όχι μόνο να αποταμιεύουν άνετα την εμπειρία τους, αλλά και να τη μελετούν στη συνέχεια, πέρασαν πρώτοι στις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες: Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Δημόκριτος, Πλάτωνας, Αισχύλος.... Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γλωσσολογίας κ.τ.λ. γράφτηκαν στην Ελληνική Γλώσσα και Ελληνική Γραφή. Τα πρώτα θεατρικά έργα, καθώς και τα βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην Ελληνική Γλώσσα. Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή είναι οι πρώτες στον κόσμο που έγιναν διεθνείς, κάτι που έγινε επί εποχής μ. Αλέξανδρου και Ελληνιστικών Χρόνων. Παρέμειναν διεθνείς και επί Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και ως εξ αυτού πολλοί Ρωμαίοι έρχονταν στην Αθήνα, για να μάθουν Ελληνικά. Ρωμαίοι αυτοκράτορες, όπως ο Μάρκος Αυρήλιος, έγραψαν στα Ελληνικά. Οι Ρωμαίοι ρήτορες στο «Αθήναιον» της Ρώμης εκφωνούσαν τους λόγους τους στα Ελληνικά. Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή είναι αυτές με τις οποίες γράφτηκαν - διαδόθηκαν οι μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου. Δηλαδή αυτή των θεών του Ολύμπου και η Χριστιανική (της Καινής Διαθήκης). Οι περισσότεροι Απόστολοι: Παύλος, Ιωάννης, Λουκάς..... όπως και πολλοί άλλοι Εβραίοι είχαν ελληνική μόρφωση και ήταν γνώστες της Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικής Γραφής και γι' αυτό έγραψαν τα Ευαγγέλια κατευθείαν στην Ελληνική με σκοπό να γίνουν γνωστά σε όλο τον κόσμο. Επίσης η Παλαιά Διαθήκη έγινε γνωστή στον κόσμο μετά από τη μετάφρασή της από τους Ο’ στην Ελληνική. Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή επίσης βοήθησαν στην προβολή άλλων αρχαίων γλωσσών, όπως π.χ. της εβραϊκής μέσω των Ευαγγελίων, αλλά και στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών. Αυτό έγινε, επειδή επί μεγάλου Αλεξάνδρου και εξής η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή ήταν διεθνείς και πολλές πινακίδες τότε είχαν γραφεί δίγλωσσα, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας με Ελληνικά και Αιγυπτιακά, η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep με Ελληνικά, Συριακά και Αραβικά, η επιγραφή Αρράν στο Αουράν με Ελληνικά και Αραβικά. Ψεύδη που λέγονται για την Ελληνική Γλώσσα Σύμφωνα με ορισμένους «Η Ελληνική Γλώσσα δεν είναι μια ανώτερη γλώσσα, γιατί δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αφού όλες τη δουλειά τους την κάνουν». Σύμφωνα με κάποιους άλλους «Η Νέα Ελληνική Γλώσσα είναι κατώτερης αξίας από την Αρχαία Ελληνική, επειδή η Αρχαία είχε αφ’ ενός πιο πολλούς φθόγγους, είχε αυτούς που γράφονται με τα γράμματα Ω, Η, Υ και αφ’ ετέρου μουσικό τόνο που υποδεικνυόταν με τα τρία τονικά σημάδια κλπ». Ωστόσο όλα αυτά είναι απαράδεκτες κακοήθειες που λέγονται από κάποιους οπαδούς των αντιπάλων της Ελληνικής Γλώσσας με σκοπό να τη μειώσουν επ’ ωφελεία των δικών τους γλωσσών και που δυστυχώς επαναλαμβάνουν κάποιοι Έλληνες «ειδικοί», χωρίς να ελέγξουν, αν αυτά είναι σωστά ή όχι. Και αυτό γιατί: 1) Ναι μεν όλες οι γλώσσες και γραφές έχουν ιστορία, αξία και προσφορά, όμως δεν είναι και όλες ίδιες. Θα ήταν όλες ίδιες, αν από τη μια απαιτούσαν τον ίδιο χρόνο εκμάθησης και από την άλλη είχαν ίδια ηλικία, ίδια ποσότητα λέξεων, ίδια σύνταξη, ίδια κλίση, ίδιους τρόπους παραγωγής λέξεων, ίδια γραφή, ίδια προσφορά στην παγκόσμια γλώσσα κλπ., κάτι που σαφώς δεν ισχύει. 2) Ναι μεν όλες οι γλώσσες μπορεί να κάνουν τη δουλειά τους, να εξυπηρετούν τη συνεννόηση, όμως πόσες λέξεις και συντακτικά τεχνάσματα από αυτά που χρησιμοποιούν είναι δικής τους επινόησης και πόσα γλωσσικά δάνεια από την Ελληνική ή τη Λατινική? 3) Η νέα Ελληνική Γλώσσα είναι ακόμη καλύτερη από την Αρχαία, γιατί η νέα Ελληνική δεν κουβαλά μόνο την αρχαία ελληνική κληρονομιά, αλλά και μέσω των νέων λογοτεχνών έκανε ακόμη πιο απλό και πιο πλούσιο το ελληνικό λεξιλόγιο. Σαφώς και ό,τι φθόγγους είχε η Αρχαία Ελληνική έχει και η Νέα. Τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι φθόγγοι της αρχαίας Ελληνικής που συνέπεσαν στο χρόνο με τα Ο, Ι, όπως έχει πει ο Έρασμος και επαναλαμβάνουν τα Ελληνικά σχολικά βιβλία, αλλά μέρος των ομόφωνων γραμμάτων Ω & Ο, Η & Υ & ΟΙ & Ι… που έχουν επινοηθεί στην Ελληνική Γραφή για νοηματικούς - ετυμολογικούς λόγους και βασικά για διάκριση των ομόηχων λέξεων, πρβ π.χ.: τον αυτόν & των αυτών, υμείς & ημείς, κριτικός & Κρητικός, λύπη & λείπει & λίπη…. Απλώς μερικοί ξένοι γλωσσολόγοι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια». Δηλαδή, επειδή όλες οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ολλανδική, γαλλική ...) είναι ιστορικές (από την Λατινική και την αρχαία Ελληνική), νομίζουν ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη νέα Ελληνική Γραφή σε σχέση προς την Αρχαία Ελληνική, ενώ δεν είναι έτσι, όπως θα δούμε πιο κάτω σε ειδικό μέρος για τη γραφή. Γιατί η Ελληνική Γλώσσα για μια ψήφο δεν έγινε και πάλι διεθνής Επειδή στα μέσα του περασμένου αιώνα από τη μια η αλληλεξάρτηση των λαών στους τομείς της οικονομίας, επιστήμης και τέχνης δημιούργησε την ανάγκη συνεννόησης με μια κοινή γλώσσα και από την άλλη οι πιο διαδεδομένες μέχρι τότε γλώσσες, όπως η Αγγλική, η Γαλλική, η Γερμανική, η Κινέζικη κ.α. ήταν και είναι πολύ δύσκολες στην εκμάθησή τους, κάποιοι άνθρωποι των γραμμάτων πρότειναν την επαναφορά της Αρχαίας Ελληνικής ή της Λατινικής ως Διεθνούς Γλώσσα. Η ιδέα αυτή απορρίφτηκε γιατί από τη μια υποστηρίχθηκε ότι και οι δυο είναι νεκρές και ως εκ τούτου δεν καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες και από την άλλη κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι το πρόβλημα θα το έλυναν οι καλούμενες τεχνητές γλώσσες που τότε άρχισαν να εμφανίζονται. Ωστόσο αυτό ήταν μέγα λάθος, γιατί: 1) Η Ελληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή, εκτός της παγκόσμιας προσφοράς τους, είναι και οι πιο εύκολες και οι πιο τέλειες του κόσμου, όπως θα δούμε πιο κάτω. 2) Η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα μπορεί να μη χρησιμοποιείται σήμερα, όμως υπάρχει η συνέχειά της, η νέα Ελληνική γλώσσα, η οποία, βεβαίως, είναι τόσο πλούσια και τόσο ωραία όσο και η Αρχαία και κάτι παραπάνω. Και λέμε έτσι, γιατί από τη μια η Νέα Ελληνική Γλώσσα έκανε επαύξηση της «περιουσίας» με τη δημιουργία νέων λέξεων και από την άλλη κάποια «δύσκολα μέρη» που είχε η Αρχαία Ελληνική (όπως τις πολλών ειδών καταλήξεις, τις πολλών ειδών πτώσεις, τα πολλά ορθογραφικά σημεία κ.α.) τα απλοποίησε με τη βοήθεια των δημοτικιστών λογοτεχνών και έτσι σήμερα η Ελληνική Γλώσσα είναι ακόμη πιο απλή, πιο πλούσια και πιο τέλεια από την Αρχαία. 3) Οι τεχνητές γλώσσες αποδείχθηκαν ότι είναι μόνο για απλή συνεννόηση και τίποτε περισσότερο. Σημειώνεται ότι: 1) Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των οπαδών της τεχνητής γλώσσας Εσπεράντο (βλέπε εγκυκλοπαίδεια «ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΖΩΗ» κ.α.), η διεθνής αγγλική γλώσσα και γραφή μιλιόταν το 1900 στο 10% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού. Το 1950 μειώθηκε στο 11% και σήμερα στο 8.5%! Αυτό συνέβηκε, λένε, γιατί η αγγλική γλώσσα και γραφή είναι πάρα πολύ δύσκολη στην εκμάθησή της. 2) Λέγεται ότι στο συνέδριο που έγινε στα τέλη του περασμένου αιώνα στη Αμερική από ανθρώπους των γραμμάτων προκειμένου να αποφασιστεί ποια γλώσσα θα γίνει γι αυτούς διεθνής, η Ελληνική έχασε για μια ψήφο και η ψήφος αυτή ήταν του Πολωνού (όμως εβραϊκής καταγωγής) γιατρού Λάζαρου Λούντβιχ Ζάμενχοφ (L. L. Zamenhof, 1859 - 1917) ή με το φιλολογικό ψευδώνυμο " Doctor Esperanto " απ' όπου και η ονομασία της τεχνητής γλώσσας Εσπεράντο που δημιούργησε. Κατά άλλους η εν λόγω ψήφος δεν ήταν του ίδιου του Λάζαρου Λουντβιχ (Εσπεράντο), αλλά κάποιου οπαδού του. 3) Οι τεχνητές γλώσσες φτιάχτηκαν με επιλογή λέξεων που είναι κοινές σε πάρα πολλές γλώσσες και υποτίθεται ευρηματικούς κανόνες γραφής, σύνταξης και κλίσης, προκειμένου να μαθαίνονται εύκολα. Η τεχνητή γλώσσα Εσπεράντο π.χ. βασίζεται στο λεξιλογικό υλικό των λατινογενών καλούμενων γλωσσών, δηλαδή Αγγλικής, Γαλλικής, Γερμανικής κ.α. Ωστόσο οι τεχνητές γλώσσες είναι μόνο για απλή επικοινωνία, γιατί για μια πλήρη και ορθή συνεννόηση απαιτείται φυσική γλώσσα. Και το ότι οι τεχνητές γλώσσες δεν μπορούν να κάνουν ότι και μια φυσική φαίνεται και από το ότι υπάρχουν πάρα πολλές από αυτές ή απευθύνονται μόνο σε συγκεκριμένα άτομα. 2. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο εύκολη στη προφορά και πιο ωραία στην ακοή Συγκρίνοντας τις λέξεις της ελληνικής γλώσσας με αυτές των άλλων γλωσσών βλέπουμε ότι οι ελληνικές είναι πιο εύκολες στην προφορά και συνάμα πιο ωραίες στην ακοή και αυτό γιατί: 1) Οι ελληνικές λέξεις από τη μια είναι φτιαγμένες με συστατικά στοιχεία (= η ρίζα ή το θέμα + τόνο + κατάληξη κλπ) και από την άλλη δεν έχουν ούτε βάρβαρα συμπλέγματα (δηλαδή τα δύσκολα στη προφορά μπ(b), ντ(d), γκ(g), νμ, νρ, νλ…) που υπάρχουν στις άλλες γλώσσες, π.χ. Λούντβιχ Ζάμενχοφ …, ούτε και χασμωδίες και αναιρέσεις, αφού αυτά η Ελληνική Γλώσσα στο χρόνο τα έχει αποβάλει ή μεταβάλει, πρβ π.χ.: συν-μαθητής > συμμαθητής, συν-λέγω > συλλέγω, συν-ράπτω > συρράπτω, τιμάω > τιμώ, τιμάεις – τιμάς, Αθηνάα > Αθηνά… Στο προφορικό λόγο: Φέρε τη(ν) μάνα σου και λίγ(α) απ(ό) όλα και θα σ(ε) αγαπώ. Επομένως οι ελληνικές λέξεις, ο ελληνικός προφορικός λόγος είναι ένα δημιούργημα που προέκυψε ως το έπιπλο από το ξύλο ή το άγαλμα από την πέτρα και το μάρμαρο. Αντίθετα στις άλλες γλώσσες οι λέξεις είναι συνήθως με λίγες συλλαβές και λίγα φωνήεντα, κάτι ως συμβαίνει στα θέματα των λέξεων της Ελληνικής Γλώσσα, πρβ π.χ. στην αγγλική: brother, good, max , two, I love, you love… 2) Οι ελληνικές λέξεις τονίζονται όχι σε μια τυχαία ή συγκεκριμένη συλλαβή από το τέλος των λέξεων, όπως συμβαίνει στις λέξεις των άλλων γλωσσών με συνέπεια να ακούγονται μονότονα, αλλά όπου κανονίζει-εναρμονίζει το μέρος λόγου ή ο τύπος της λέξης και έτσι ο τόνος στην ελληνική από τη μια να μας βοηθά στην κατανόηση της λέξης και από την άλλη να μας δίδει μια ωραία ακουστικότητα στον προφορικό λόγο, πρβ π.χ. ότι στα σύνθετα επίθετα τονίζονται η προπαραλήγουσα, στα ρήματα παραλήγουσα και στα ουσιαστικά η λήγουσα: έξοχος,η,ο, άδικος,η,ο, κάθετος,η,ο, έ-ξοχη, εξο-χή, ε-ξέ-χω, ε-ξέ-χει, …. Η γαλλική τονίζει τις λέξεις συνήθως στη λήγουσα, π.χ.. pieta.. και η αγγλική στην προπαραλήγουσα (ή στην παραλήγουσα, αν δεν υπάρχει προπαραλήγουσα) π.χ. : love, anderlect, America….. Ο λόγος και για τον οποίο δεν υπάρχει το τονικό σημάδι στις άλλες γλώσσες. Η Ελληνική Γλώσσα είναι η πιο τέλεια του κόσμου, Έχει πλήρη έκφραση και απεριόριστη παραγωγική ικανότητα λέξεων. Παρατηρώντας τις λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας βλέπουμε από τη μια ότι άλλες είναι απλές και άλλες σύνθετες, π.χ.: γράφω, δια-γράφω, εξ-υπ-ακούεται… και από την άλλη να αποτελούνται όλες (πλην των μορίων, των άρθρων, των συνδέσμων, των προθέσεων και ορισμένων επιφωνημάτων και επιρρημάτων) από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία, τα γνωστά: ρίζα, πρόθεμα, θέμα, τόνος, κατάληξη παραγωγική και κατάληξη κλιτική, που κάθε ένα από αυτά δίδει και μια ανάλογη έννοια στη λέξη, όπως π.χ.: γράφ-ω (= ρήμα, α πρόσωπο), έ-γραφ-ε, (= ρήμα, παρατατικό γ’ πρόσωπο) , δια-γραφ-ή (σύνθετη λέξη, ουσιαστικό, θηλυκό)… εξ-έχ-ω, εξ-οχ-ή, έξ-οχ-η.. Επομένως από τη μια οι ελληνικές λέξεις έχουν συνάφεια, αιτιώδη σχέση, και πλήρη εκφραστικότητα και από την άλλη η Ελληνική Γλώσσα έχει απεριόριστες δυνατότητες για την παραγωγή νέων λέξεων. Θέμα λέγεται μια ομάδα φθόγγων που είναι κοινή σε πολλές απλές λέξεις, όπως π.χ. το θέμα γραφ- στις λέξεις: γραφ-ω, γραφ-ή… Το θέμα σχετίζεται με τους ήχους, της φύσης και είναι είτε αυτούσιος ήχος κάποιου όντος είτε κατεργασμένος (κάτι ως το μάρμαρο και το άγαλμα), πρβ κρα-κρα… > κράζ-ω, τρ… > τρίζω, τρίβω, τριβή… Καταλήξεις (παραγωγικές και κλιτικές) λέγονται οι συγκεκριμένοι συνδυασμοί φθόγγων με τους οποίους από τη μια παράγουμε τα μέρη λόγου (= το υσιαστικό, το επίθετο, το ρήμα κλπ) και από την άλλη κλίνουμε τις λέξεις (δηλ. σχηματίζουμε τις πτώσεις ενικού και πληθυντικού αριθμού, τους χρόνους και τα πρόσωπα στα ρήματα κλπ), ο συνδυασμός φθόγγων με τον οποίον φανερώνουμε-υποδηλώνουμε το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή εκείνου που θέλουμε να εκφράσουμε, π.χ. θέμα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω, γραφ-έας, γραφ-είς, γραφ-ή, γραφ-ές, γραφ-είο, γραφ-ικ-ός,ή,ο, γραφ-ομεν-ος,η,ο…. Αντίθετα, στις άλλες γλώσσες κατά βάση δεν υπάρχουν συστατικά στοιχεία λέξεων. Εκεί υπάρχει μια ορισμένη ποσότητα λέξεων που με σύνθεση και σύνταξη κατά παράταξη εκφέρεται ο προφορικός λόγος. Παρατηρώντας π.χ. το λεξιλόγιο της Κινέζικης γλώσσας (κάπου μεταξύ Ελληνικής και Κινέζικης γλώσσας είναι οι άλλες) βλέπουμε ότι σ’ αυτό υπάρχουν όλες κι όλες 328 απλές και άκλιτες μονοσύλλαβες λέξεις ( κάτι όπως οι ελληνικές άκλιτες λέξεις: με, σε, επί, συν, δια, μετά…), από τις οποίες με απλή σύνθεση και ανεβοκατέβασμα στον προφορικό λόγο της φωνής προκύπτουν οι υπόλοιπες, πρβ π.χ. τις πιο κάτω κινέζικες λέξεις: «πε» = κύπελλο, «τσιμ» = χρυσός,η,ο, «τσιμ πε» = χρυσό κύπελλο, «τσάου» = μέρα, «νι τσάου» = καλημέρα, «σιαμ-σουέ» = το άρωμα (το αρωματόνερο), «σεν» = ο θεός, «σί-λά» = η Ελλάδα, «τσούν-κούο» = η Κίνα, «μέϊ-κό» = η Αμερική… Παρατηρώντας επίσης τις διάφορες σημερινές ευρωπαϊκές γλώσσες (όπως π.χ. την Αγγλική, τη Γαλλική, την Ισπανική κλπ ) βλέπουμε ότι όλες κατά βάση δεν έχουν κάποιο γλωσσικό παραγωγικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά από τη μια κάνουν ό,τι κάνει και η Κινέζικη Γλώσσα, δηλαδή εκφράζονται με την κατά παράταξη σύνταξη λέξεων, πρβ π.χ. στην Αγγλική: I go, go on, … I love, you love, the love, of love… = ελληνικά πάω, προχωρώ, αγαπώ, αγάπη… και από την άλλη δεν έχουμε μόνο 328 λέξεις, αλλά πάρα πολλές που άλλες παράγονται με καταλήξεις, πρβ π.χ. στην Αγγλική: Lovely, loveless, lovelies…. και άλλες είναι Ελληνικές ή Λατινικές κλπ, όπως π.χ. στην αγγλική οι λέξεις: Ευρώπη (Europe), πρόβλημα (problem)… Και επειδή στις άλλες γλώσσες, λίγο ή πολύ, οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία, είναι συνήθως ολιγοσύλλαβες και χωρίς μεγάλη παραγωγική ικανότητα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο: α) Η Ελληνική Γλώσσα έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο από όλες τις άλλες, β) Οι άλλες γλώσσες δανείζονται λέξεις από την Ελληνική και Λατινική ή φτιάχνουν λέξεις με Ελληνικά και Λατινικά συστατικά στοιχεία λέξεων, όπως π.χ. οι: τηλέφωνο - telephone (τηλε + φων-ή), πρωτοτυπία > prototype ( πρώτος + τύπος), photo types.... Η Ελληνική Γλώσσα έχει σαφήνεια και έκφραση Επειδή οι λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας αποτελούνται από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία (ρίζα ή θέμα + κατάληξη κ.τ.λ.) και συνάμα το καθένα από αυτά εκφράζει με λογική ορθότητα κάτι το συγκεκριμένο για το σημαινόμενο (το πρόθεμα ε- εκφράζει πράξη παρελθόντος, οι καταλήξεις εκφράζουν το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή αν το σημαινόμενο είναι ενέργεια ή πάθηση, ουσιαστικό ή επίθετο, αρσενικό ή θηλυκό κ.τ.λ..), γι αυτό και: Α) Οι ελληνικές λέξεις είναι και εκφραστικές και απόλυτα σαφείς στην έννοιά τους και εύκολες στην κατανόηση - έκφρασή τους. Το νόημά τους βγαίνει κάνοντας απλώς ανάλυση στα συστατικά τους στοιχεία, πρβ: λύν-ω, έ-λυσ-α, γράφ-ω, γραφέ-ας, γραπτ-ός, γραφ-ική..,. Παρέβαλε και π.χ. ότι η λέξη «ρήμα» της Ελληνικής Γλώσσας εκτός των άλλων με την κατάληξή του φανερώνει : α) ποιο ακριβώς είναι το υποκείμενό του ως πρόσωπο λόγου (δηλ. αν το υποκείμενο είναι ο ομιλητής ή ο ακροατής ή τρίτος): αγαπώ, ενν. εγώ = ο ομιλητής = υποκείμενο, αγαπάς ενν. εσύ = ο ακροατής = υποκείμενο, αγαπά, ενν. αυτός,ή,ο = ο τρίτος = υποκείμενο…, β) τη φωνή (το αν έχουμε ενέργεια ή πάθηση): αγαπώ (το Γιάννη…) = ενέργεια, & αγαπιέμαι (από το Γιάννη,..) = πάθηση, γ) το χρόνο (το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον) της ενέργειας ή πάθησης: λύν-ω = ενέργεια τώρα & έλυσ-α = ενέργεια στο παρελθόν…. Κάτι που για να γίνει στις άλλες γλώσσες θα πρέπει να πούμε μαζί και άλλες λέξεις, πρβ π.χ.: αγαπώ,ας,α = I love, you love, he loves… αγαπιέμαι = I am loving from John Β) Υπάρχει η δυνατότητα στην Ελληνική Γλώσσα για σχηματισμό πάρα πολλών ρητορικών και συντακτικών σχημάτων λόγου με σκοπό την όπως πρέπει έκφραση ή τονισμό του νοήματος του λόγου, πρβ π.χ.: _Το τραίνο οδηγείται από το Γιώργο. = παθητική σύνταξη, Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = ενεργητική σύνταξη, Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = κατηγορηματική σύνταξη. _Ο Γιώργος όχι μόνο πήγε, αλλά κτύπησε και τον Άρη = Ο Γιώργος εκτός του ότι πήγε, κτύπησε και τον Άρη. αντί απλά: Ο Γιώργος πήγε και κτύπησε τον Άρη. Στην Κινέζικη Γλώσσα (κάπου μεταξύ Ελληνικής και Κινέζικης Γλώσσας είναι οι άλλες), επειδή οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία (καταλήξεις κ.τ.λ.), έχουν πολλές έννοιες ή ανήκουν σε πολλά μέρη λόγου (είναι κάτι ως τα θέματα: γραφ-, καλ-, αγαπ-.. στην Ελληνική) και η έννοια τους κανονίζεται: α) από την ένταση του τόνου, π.χ.: κινέζικα: "κιό" (πολύ τονισμένα) = νερό & "κιο" (πιο άτονα) = ερωτώ... , κάτι ως και οι Ελληνικές άκλιτες λέξεις: η & ή (Στις άκλιτες πολυσύλλαβες λέξεις η έννοια καθορίζεται και ανάλογα από το ποια συλλαβή τους τονίζεται, πρβ π.χ. και στην Ελληνική: πότε & ποτέ… ) β) από τη θέση που έχει η εν λόγω λέξη μέσα στην πρόταση (ή από τι άλλη λέξη έχει πριν ή μετά από αυτήν). Παρέβαλε π.χ. στην Αγγλική τη λέξη love, όπου η λέξη αυτή (ή οποιαδήποτε άλλη), αν ειπωθεί με αντωνυμία γίνεται ρήμα: i love = αγαπώ, αν ειπωθεί με το άρθρο «the» γίνεται ουσιαστικό: the love = η αγάπη… αν ειπωθεί με τη λέξη «of» γίνεται γενική ουσιαστικού: of love = της αγάπης κ.τ.λ. Δηλαδή αυτό που φανερώνουμε με τις καταλήξεις, παραγωγικές και κλιτικές, στην Ελληνική Γλώσσα, το κάνουμε στις άλλες γλώσσες βάζοντας πριν ή μετά από την εν λόγω λέξη μια άλλη λέξη. Αυτός είναι και ο λόγος που: α) Στην Ελληνική Γλώσσα ακόμη και αν μιλήσουμε μονολεκτικά, γινόμαστε απόλυτα κατανοητοί ή σαφείς, πρβ π.χ.: αγαπ-ώ, αγάπ-η, αγαπ-άς, αγαπ-ά.. β) Στις άλλες γλώσσες, για να γίνουμε κατανοητοί ή απόλυτα σαφείς, θα πρέπει να μιλήσουμε με πλήρεις προτάσεις του τύπου: Υ + Ρ + Α ή Κ , όπου Υ = υποκείμενο, Ρ = ρήμα, Α = αντικείμενο, Κ = κατηγορούμενο: I love you. He loves me. Mary loves books. The love is good thing. Η Ελληνική Γλώσσα είναι πανεύκολη στην εκμάθησή της, σε σχέση προς τις άλλες Λένε κάποιοι ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι πάρα πολύ δύσκολη, επειδή: 1) Έχει δύσκολη γραφή. Ο μαθητής πρέπει να απομνημονεύσει ποιες λέξεις γράφονται με -ο- και ποιες με -ω-, ποιες με -ε- και ποιες με -αι-, ποιες με -η- και ποιες με -ι- ή -υ-.. άρα απαιτείται πολύς χρόνος εκμάθησης. 2) Έχει πάρα πολλές και πολυσύλλαβες λέξεις και έτσι ο μαθητής χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να τις μάθει σε προφορά, τονισμό κ.τ.λ. 3) Έχει δύσκολη κλίση και πάρα πολλές καταλήξεις. Ωστόσο όλα αυτά είναι λάθος, γιατί: α) Πράγματι η Ελληνική Γραφή έχει πάρα πολλά ομόηχα γράμματα, τα ο & ω, η & ι... και έτσι φαίνεται δύσκολη, όμως αν σου μάθει κάποιος «το κόλπο» (τον τρόπο, τους κανόνες), όπως είδαμε πιο πριν, η Ελληνική Γραφή μαθαίνεται μόλις σε 30 λεπτά! β) Η αρχαία Ελληνική και η Λατινική γλώσσα έγιναν διεθνείς άνετα και χωρίς φροντιστήρια ξένων γλωσσών, επειδή ήταν εύκολες. Αντίθετα σήμερα και π.χ. στην Ελλάδα, ενώ υπάρχουν πάρα πολλά φροντιστήρια για την εκμάθηση της Αγγλικής ή της Γαλλικής ή της Γερμανικής κ.α., πολύ μικρό ποσοστό Ελλήνων, όμως, τελικά κατορθώνει να μιλήσει άνετα και όπως πρέπει τις εν λόγω γλώσσες. Οι γλώσσες αυτές στους Έλληνες μαθητές, σε σύγκριση με την Ελληνική και τη Λατινική, φαίνονται ως λαβύρινθος, οπότε, αν δεν είναι απόλυτα αναγκαίο, για να μάθουν μια από αυτές τις γλώσσες, εγκαταλείπουν την εκμάθησή τους. γ) Πράγματι η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρα πολλές λέξεις, αμέτρητες. Ωστόσο, επειδή οι λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας σχηματίζονται με την καλούμενη παραγωγή και σύνθεση και συνάμα αποτελούνται από συστατικά στοιχεία (θέμα, κατάληξη κ.τ.λ.), όπου το θέμα κάθε λέξης είναι τμήμα άλλης λέξης (ή φθόγγοι που είναι κοινοί σε πάρα πολλές άλλες), πρβ π.χ.: γράφ-ω > συν-γραφή > συγγραφή, γράφω > γράφ-μα > γράμμα, γράμμα > γραμματικός…., οι Ελληνικές λέξεις έχουν συνάφεια μεταξύ τους και εκ τούτου είναι εύκολες και στην απομνημόνευση και χρήση και κατανόησή τους. Τα συστατικά τους στοιχεία μας δίνουν να καταλάβουμε τι εννοούν. Αντίθετα, επειδή οι λέξεις π.χ. στην Κινέζικη Γλώσσα (κάπου ανάμεσα Ελληνικής και Κινέζικης είναι οι άλλες) δεν αποτελούνται από συστατικά στοιχεία, αλλά είναι απλώς κάποιοι τυχαίοι συνδυασμοί φθόγγων που τους αποδόθηκε μια έννοια, είναι δύσκολες και στην απομνημόνευση και στην κατανόησή τους. Μάλιστα, επειδή οι ξένες λέξεις είναι και λίγες σε αριθμό, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης έχουν αποκτήσει πολλές έννοιες, πολλές των οποίων είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους, πρβ π.χ. την κινέζικη λέξη “σι” = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., στην Αγγλική: «good = καλός,ού,ό,οί,ών,ούς, καλή,ής,ές,ών, καλό,ού,ά,ών…, και ως απ΄ αυτό οι λέξεις αυτές είναι δύσκολες στην απομνημόνευση, στη χρήση, στην κατανόηση και στην εκμάθησή τους. δ) Πράγματι η Ελληνική Γλώσσα έχει δύσκολη κλίση σε σχέση προς κάποιες άλλες. Ωστόσο αυτήν τη δυσκολία την αντιμετωπίζουν και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό οι άλλες γλώσσες στη σύνταξη, δηλαδή στο να μάθει ο μαθητής το πώς θα πρέπει να τοποθετήσει τις λέξεις μέσα στην πρόταση, για να βγει το νόημα που απαιτείται. Και αυτό, αφού όταν μια λέξη δεν κλίνεται, έχει γενική έννοια και η έννοια αυτή εξειδικεύεται με το να την πούμε μαζί με μια άλλη λέξη, πρβ π.χ. στην Αγγλική: i love (αντωνυμία + λέξη = ρήμα = Ελληνικά αγαπ-ώ), the love (άρθρο + λέξη = ουσιαστικό = Ελληνικά αγάπ-η), of love, (η λέξη of συν άλλη λέξη = γενική) = Ελληνικά αγάπ-ης… Σαφώς, οι γλώσσες που δεν έχουν καταλήξεις, όπως η κινέζικη, ή έχουν ελάχιστες, όπως η Αγγλική, έχουν ανάλογα και δύσκολη σύνταξη, Και αυτό, επειδή αυτό που κάνει (θέλει να μας δώσει να εννοήσουμε) η Ελληνική Γλώσσα με τις καταλήξεις και την κλίση, το κάνουν οι άλλες γλώσσες με τη σύνταξη. Και είναι προτιμότερο να έχουμε δύσκολη κλίση παρά να έχουμε δύσκολη σύνταξη, γιατί η μεν κλίση μαθαίνεται εύκολα (μαθαίνεις πώς κλίνεται μια λέξη από κάθε είδος λέξεων και κάνεις το ίδιο για τις υπόλοιπες), ενώ η σύνταξη όχι, επειδή εκεί υπάρχουν πολλά σχήματα λόγου στα οποία εισχωρεί και η προσωπική τεχνική και δεν είναι εύκολη η υπόδειξη του παραδείγματος, ενώ υπάρχουν και οι ιδιωματισμοί κ.α. Μόλις αρχίσουν να μελετούν οι Έλληνες την Αγγλική Γλώσσα, νομίζουν ότι η γλώσσα αυτή είναι η ευκολότερη του κόσμου, επειδή εκεί οι λέξεις (σε σχέση με την Ελληνική ) είναι ολιγότερες και με ευκολότερη (λιγότερη) κλίση και έτσι πιστεύουν ότι σε λίγο καιρό θα μιλούν τέλεια τη γλώσσα αυτήν. Ωστόσο αργότερα διαπιστώνουν ότι η γλώσσα αυτή είναι πάρα πολύ δύσκολη στην εκμάθησή της, λόγω του ότι απαιτείται πάρα πολλή πείρα στη σύνταξη των προτάσεων, για να μάθουν να χειρίζονται σωστά τις προθέσεις, επιρρήματα κ.τ.λ. της γλώσσας αυτής, τους ιδιωματισμούς κ.τ.λ. Έπειτα, η κλίση των λέξεων έχει ένα προτέρημα. Κάνει τη σύνταξη των προτάσεων πιο εύκολη και πιο κατανοητή στον ακροατή. Υπενθυμίζουμε ότι οι προτάσεις φτιάχνονται με συγκεκριμένα σύνολα λέξεων (τα καλούμενα: υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο κ.τ.λ.), τα οποία έχουν στην Ελληνική το κάθε ένα τη δική του πτώση ή πρόσωπο. Το υποκείμενο π.χ. λέγεται σε πτώση ονομαστική, το αντικείμενο σε πτώση αιτιατική κ.τ.λ.. Και επειδή οι πτώσεις των Ελληνικών λέξεων φανερώνουν το τι είδους συντακτικό σύνολο έχουμε και ανάκατα να πεις τα συντακτικά σύνολα μιας πρότασης στην Ελληνική Γλώσσα βγαίνει νόημα, παρέβαλε π.χ.: Εγώ + αγαπώ + τη(ν) Μαρία + δυο χρόνια. = Αγαπώ + (εγώ) + τη(ν) Μαρία + δυο χρόνια. = Εγώ + την Μαρία + δυο χρόνια + αγαπώ. = Δυο χρόνια + αγαπώ..... Κάτι που δεν μπορεί να γίνει στις γλώσσες που έχουν άκλιτες λέξεις. δ) Όταν γνωρίσουμε τις άλλες γλώσσες και γραφές, τότε θα δούμε πόσο πιο εύκολες είναι η Ελληνική Γλώσσα και γραφή από τις άλλες . 3. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ A. Η Ελληνική Γραφή είναι η πιο τέλεια του κόσμου - είναι η μόνη γραφή στον κόσμο που καταγράφει τις λέξεις όπως το μαγνητόφωνο και κάτι παραπάνω, για να μη γίνονται παρανοήσεις με τις ομόηχες Η γραφή μπορεί να είναι μια πανάρχαια ανθρώπινη εφεύρεση, όμως εκείνοι που έκαναν το τελευταίο βήμα σ’ αυτήν, και μάλιστα το σπουδαιότερο, είναι οι Έλληνες με την επινόηση ενός συστήματος γραφής που καταγράφει τον προφορικό λόγο όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, κάτι που μπορεί να κάνουν και άλλα συστήματα γραφής, αλλά και κάτι παραπάνω, ετυμολογικά, ώστε να μη γίνονται παρανοήσεις με τις ομόηχες λέξεις. Ειδικότερα στην Ελληνική Γραφή (στο Ελληνικό Σύστημα Γραφής) υπάρχουν τα εξής γράμματα και σημεία, που αφενός δεν υπάρχουν σε καμιά άλλη γραφή και αφετέρου αναπαριστούν το λόγο όχι μόνο φωνητικά, αλλά και νοηματικά-ετυμολογικά: Α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ… Τα μικρά γράμματα: α, β, γ… δεν είναι για απλοποίηση («επισεσυρμένη γραφή») της γραφής, όπως λέγεται, αλλά επινοήθηκαν για να υποδείχνουν στον αναγνώστη ότι η λέξη που αρχίζει από τέτοιο γράμμα δεν εκφράζει κύριο πρόσωπο, αλλά κοινό, πρβ π.Χ.: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή… Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα με τα μικρά, γράμματα που επινοήθηκαν για να βοηθούν τον αναγνώστη στην υπόδειξη- διάκριση αφενός των προτάσεων ενός κειμένου (γράφοντας μ’ αυτά το πρώτο γράμμα κάθε πρότασης) και αφετέρου των κυρίων ονομάτων (= τα ονόματα ανθρώπων, εορτών, τόπων κλπ) για διάκρισή τους από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, πρβ π.χ. νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος… Β) Τα ορθογραφικά σημεία (= η απόστροφος, το τονικό σημάδι και τα διαλυτικά) Τα ορθογραφικά σημεία δεν είναι σημεία που υποδείκνυαν παλιά προσωδία (τη μουσικότητα της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας), όπως λέγεται, αλλά τις ειδικές προφορές που γίνονται κατά την εκφώνηση του λόγου, δηλαδή τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, καθώς και τη προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., π.χ.: σ’ όλα & σόλα, μία & μια, θεϊκός & θείος, έξοχη (επίθετο) & εξοχή (ουσιαστικό), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (δυο συλλαβές) & μια (μια συλλαβή με συνίζηση), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος)). Ομοίως: ποίος & ποιος, πότε & ποτέ, σ’ όλα = σε όλα & σόλα, λίγα από όλα & λίγ’ απ όλα… Γ) Τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)… Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ)… δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως κακώς λέγεται, αλλά γράμματα που προέκυψαν από παραποίηση του σχήματος των Ι(ι), Ο(ο), με σκοπό να δημιουργηθούν τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… με τα οποία, βάσει κανόνων, γίνεται στη γραφή η υπόδειξη της ετυμολογίας (μέρους λόγου, τύπου, γένους, αριθμού, κ.τ.λ.), άρα του ακριβούς νοήματος των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.) και έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: λίπη & λείπει & λύπη, ημείς & υμείς, αγωγή & αγωγοί, αυτόν & αυτών, κριτικός& Κρητικός,... Πιο απλά, με τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… από τη μια υποδείχνουμε στην κατάληξη το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανερώνει η λέξη, γράφοντας π.χ.: με –ο,η τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο…. και με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…. και από την άλλη υποδείχνουμε στο θέμα είτε τη ρίζα είτε την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, πρβ π.χ. : κρίνω, κριτής > κριτικός (με –ι) & Κρήτη > Κρητικός (με η)…, ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ., φθογγικά: «ι παραγογί τις κρίτις», «ίνε ι αδελφί σου» = ορθογραφικά: Οι παραγωγοί της Κρήτης» & Η παραγωγή της Κρήτης. Είναι οι αδελφοί σου. & Είναι η αδελφή σου. Φθογγικά: "καλό, καλί, καλίς...." = ορθογραφικά: καλό, καλή, καλής, καλοί.....(με -ο,η,οι, αν μιλούμε για επίθετο) & καλώ, καλεί, καλείς..(με -ω,ει, αν μιλούμε για ρήμα)… Ομοίως: ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή, λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα, λυπεί & λοιπή & λοιποί… Όπως βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… , αλλά και των ορθογραφικών σημείων διακρίνουμε οπτικά και τάχιστα τις ομόηχες λέξεις ή καταλαβαίνουμε για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ. Επομένως τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι κατάλοιπα αρχαίων φθόγγων, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα των Ο, Ι για τους λόγους που προαναφέραμε. Επομένως: 1) Οι Έλληνες, με την επινόηση των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων, καθώς και των ορθογραφικών σημείων, αλλά και των ομόφωνων γραμμάτων, αν προσέξουμε, θα δούμε ότι γράφουν και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, αλλά και κάτι παραπάνω. Με το μαγνητόφωνο μπορεί να γίνει παρανόηση λόγω των ομόηχων λέξεων, ενώ με την Ελληνική Γραφή αποκλείεται, γιατί με αυτήν καταγράφουμε όχι μόνο ό,τι λέμε φθογγικά, αλλά και ό,τι εννοούμε ετυμολογικά και γραμματικά (σε μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.) με τη βοήθεια των ομόφωνων και των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων. Παρέβαλε π.χ.: Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, σε όλα & σόλα & σ’ όλα, ποία & ποια & πια, κλίση & κλήση & κλείσει…. 2) Επειδή η Ελληνική Γραφή (το Ελληνικό σύστημα γραφής) γράφει τις λέξεις ως έχουν επακριβώς φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία και το όλο νόημά του τη στιγμή που γράφουμε, ανατρέχοντας στα αρχαία ελληνικά γραπτά κείμενα μπορούμε να δούμε πώς ήταν επακριβώς οι ελληνικές λέξεις σε κάθε περίοδο της Ελληνικής Γλώσσας. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει σε καμιά από τις άλλες γραφές, γιατί οι άλλες γραφές άλλες καταγράφουν τις λέξεις ιστορικά (οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες: Αγγλική, Γαλλική κ.α.), άλλες ιδεογραφικά (Κινέζικη, Ιαπωνική κ.α.) και άλλες συμφωνικά (Αραβική, Περσική κ.α.). 3) Αν οι Έλληνες είχαν ανακαλύψει στη γραφή μόνο τα γράμματα των φωνηέντων, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, δε θα ήταν κάτι τόσο σημαντικό (απλώς είναι κάτι πιο απλό), αφού αντί αυτών στις γραφές που δεν έχουν γράμματα για τα φωνήεντα υπάρχουν ενδεικτικά σημάδια που μπαίνουν, αν απαιτηθεί, πάνω ή κάτω από τα σύμφωνα που έχουν φωνήεν για διευκρίνηση. Το σημαντικό στην ιστορία της γραφής είναι και η επινόηση των ομόφωνων γραμμάτων ( ο & ω, η & ι & ι…) και η επινόηση των ορθογραφικών σημείων (τονικό σημάδι, απόστροφος, διαλυτικά) και η επινόηση των κανόνων ορθογραφίας. Σαφώς οι κανόνες με τους οποίους μπαίνουν στη γραφή τα ορθογραφικά σημεία και τα ομόφωνα γράμματα στις λέξεις (= το να γράφουμε π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι,ο, τα ρήματα με –ω,ει…) είναι και αυτό κάτι το πολύ σημαντικό, γιατί, αν αυτά έμπαιναν στην τύχη, τότε η Ελληνική Γραφή θα γινόταν πάρα πολύ δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. 4) Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ομόηχες λέξεις, τονισμένες και άτονες συλλαβές, προφορά με έκθλιψη, με συνίζηση, με συναίρεση κ.τ.λ.. Ωστόσο στις γραφές των άλλων λαών (ινδικές, σημιτικές κ.τ.λ.) αυτά δε σημειώνονται – υποδείχνονται, αφού εκεί δεν υπάρχουν ούτε ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) ούτε ομόφωνα γράμματα (= τα: Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)…) ούτε κεφαλαία και μικρά γράμματα, με τα οποία σημειώνονται αυτά. Στη Λατινική Γραφή και στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Γαλλική κ.τ.λ.) υπάρχουν μόνο τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα. Επομένως όλες οι άλλες γραφές είναι, λίγο ή πολύ, κατώτερες σε αξία της Ελληνικής. 5) Άλλο οι δίφθογγοι: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ = δυο φθόγγοι και άλλο τα δίψηφα γράμματα: ου, αι, ει, οι, υι = ένας φθόγγος. Στη γραφή οι δίφθογγοι διακρίνονται από τα δίψηφα γράμματα με τα διαλυτικά και τονικό σημάδι: άι = αϊ, αί = ε.. 6) Παρατηρώντας την Ελληνική Γραφή, αρχαία και νέα, βλέπουμε ότι εκεί αφ’ ενός τα γράμματα είναι απλά και σταθερού σχήματος, άρα εύκολα στην καταγραφή (ζωγράφισμα) και ευδιάκριτα στην ανάγνωσή τους και αφ’ ετέρου οι λέξεις γράφονται με τόσα διαφορετικά γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων, σύμφωνα και φωνήεντα, κάτι που σου δίνει τη δυνατότητα να γράψεις οποιαδήποτε λέξη, π.χ.: ε, α, αέρας, εε, εαα… Κάτι που δεν συμβαίνει στις άλλες γραφές. Παράβαλε π.χ. ότι τα γράμματα στην Αιγυπτιακή Γραφή είναι πιστές εικόνες όντων με συνέπεια εκεί να απαιτείται και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στη Σφηνοειδή και Γραμμική Γραφή τα γράμματα έχουν περίπλοκα σχήματα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης - εκμάθησης και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στις ινδικές και αραβικές γραφές τα γράμματα αφ’ ενός κολλούνε μεταξύ τους και αφ’ ετέρου δεν έχουν σταθερό σχήμα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται κάποιο εικαστικό ταλέντο και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης – εκμάθησης 7) Από τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)…. που έχουν επινοηθεί στην Ελληνική Γραφή για τους λόγους που προαναφέραμε, τα Ω(ω), Η(η) είναι επινόηση των Ιώνων απ’ όπου και τα γράμματα αυτά, προφανώς, λέγονται ιωνικά από τους άλλους Έλληνες και δεν είναι έτσι ως τα εξέλαβε (και σύμφωνα με αυτά που του είπαν) ο Ηρόδοτος. 8) Στην Ελληνική Γραφή (αλφάβητο – κανόνες - σύστημα γραφής) χρειάζονται ακόμη να γίνουν κάποιες μικρές βελτιώσεις, όπως π.χ.: Το δίψηφο γράμμα ΟΥ(ου) να γράφεται με ένα μόνο ψηφίο και να απλοποιηθούν - ολιγοστεύσουν οι ορθογραφικοί κανόνες, όμως με μελέτη και όχι τυχαία, ώστε η γραφή να γίνει ακόμη ευκολότερη. B. Η Ελληνική Γραφή δεν είναι μόνο η πιο τέλεια, αλλά και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού μαθαίνεται μόλις σε 30’ λεπτά! Το Ελληνικό σύστημα γραφής, εκτός από το ότι είναι το τελειότερο του κόσμου, όπως είδαμε πιο πριν, είναι το ευκολότερο, αφού ο χρόνος εκμάθησής του είναι τόσος, όσος χρειάζεται, για να μάθεις: α) Το αλφάβητο, δηλαδή την αντιστοιχία των 20 φθόγγων: α ε ο u ι κ γ χ τ δ θ π β φ μ ν λ ρ σ ζ με τα αντίστοιχα γράμματά τους, π.χ.: Α(α) = [α], ΑΙ(αι) = Ε(ε) = [ε], Ο(ο) = Ω(ω) = [ο], ΟΥ(ου) = [u]... Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 10 – 20 λεπτά. β) Τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή των λέξεων τα ομόφωνα γράμματα: ω & ο, ε & αι, μμ & μ...., όπως το ότι: Τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ,είς,εί, σήκ-ω,… Τα θηλυκά με -η: καλή,ής, νίκη, τιμή... Τα ουδέτερα με ο: καλ-ό, κακό, φυτό..….. Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 20 – 30 λεπτά. Εκτός εάν πρόκειται: α) για μικρά παιδιά ή για αλλοδαπούς, που δε γνωρίζουν τη γλώσσα, οπότε η δυσκολία έγκειται στο να μάθουν τη γλώσσα και όχι το σύστημα γραφής, β) για διδασκαλία του τύπου π.χ.: "καλή μάνα" με -η, ενώ "καλοί άνθρωποι" με -οι, "καλό πράγμα" με -ο, ενώ "καλώ τον Άρη" με -ω, "καλός άνθρωπος" με -ο, ενώ "καλώς τον Άρη" με -ω,.... Άρα μάθηση χρονοβόρα και τότε μόνο επιτυγχάνεται, όταν "κόψει" στο μαθητή ότι η γραφή γίνεται ανάλογα με το τι μέρους λόγου, τύπου και παραγωγής ή σύνθεσης είναι η λέξη και όχι μ’ αυτά που λέει η σχολική γραμματική: καλ-ή, με -η, αν είναι θηλυκό, όπως όλα τ' άλλα: νίκη, τιμή.... , καλ-εί, με ει, αν είναι ρήμα, όπως όλα τ' άλλα: θέλει, λέγει… καλ-ό, με -ο, αν είναι επίθετο , όπως όλα τ' άλλα: κακό, σοφό,… καλ-ώ, με -ω, αν είναι ρήμα , όπως και τ' άλλα: λέγω, τιμώ.... Σημαντικές παρατηρήσεις: 1) Η Ελληνική Γραφή είναι η ευκολότερη του κόσμου, όμως μόνο αν διδαχθεί όπως πρέπει, δηλαδή μαθαίνοντας στο μαθητή από τη μια το αλφάβητο και από την άλλη τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(Ω), Ι(ι) & Υ(υ) & Η(η) κλπ, άλλως φαίνεται λαβύρινθος ή κάτι ως η Κινέζικη Γραφή. Και αυτό, γιατί πολλοί, μόλις δουν ότι στην Ελληνική Γραφή υπάρχουν πολλά γράμματα, που ενώ είναι διαφορετικά στο σχήμα, προφέρονται ίδια, αμέσως πελαγώνουν με τη σκέψη ότι δεν είναι δυνατόν να θυμούνται ποια λέξη γράφεται με το τάδε γράμμα και ποια με το άλλο κ.τ.λ. και εγκαταλείπουν την προσπάθεια εκμάθησή της. Ωστόσο αυτό είναι μια επιφανειακή και ως εκ τούτου λάθος εκτίμηση. Σαφώς η Ελληνική Γραφή έχει πάρα πολλά ομόηχα γράμματα, τα: ο & ω, ε & αι, υ & η & ι... και έτσι φαίνεται δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. Που να θυμάμαι, σου λέει ο άλλος, ποια λέξη γράφεται π.χ. με ω και ποια με ο, ποια με αι και ποια με ε κ.τ.λ.. Ωστόσο αυτό είναι για τους αμύητους, γι αυτούς που βλέπουν επιφανειακά την Ελληνική Γραφή, αφού τα ομόφωνα γράμματα αυτά δεν μπαίνουν στις λέξεις που γράφουμε τυχαία ή ιστορικά, όπως γίνεται η ορθογραφία των λέξεων στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, αλλά με λίγους και συγκεκριμένους κανόνες, όπως τους εξής: Τα ρήματα με -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , τα ουδέτερα με –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., τα θηλυκά με –η: καλή, καλής,.. κ.τ.λ. Επομένως, αν θυμούμαστε αυτούς τους κανόνες η Ελληνική Γραφή γίνεται πανεύκολη. 2) Παλιότερα η Ελληνική Γραφή ήταν πιο πολύ δύσκολη, γιατί έπρεπε να θυμάσαι και τους ορθογραφικούς κανόνες των πνευμάτων και των τονικών σημαδιών ή να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή γραφή (με τα ανάλογα πνεύματα και τονικά σημάδια) πάρα πολλών λέξεων. Σήμερα, με την τροποποίησή της από τους δημοτικιστές γλωσσολόγους, η Ελληνική Γραφή έγινε πραγματικά πανεύκολη. 3) Στην Ελληνική και Λατινική γραφή, επειδή τα γράμματα έχουν μια και μόνη προφορά, και λάθος να γράψεις τις λέξεις, πάλι λες πιστά την προφορά της λέξης και ο άλλος θα καταλάβει, πρβ π.χ. ότι είτε γράψεις «αφτι ίνε κακί σίντροφι» είτε γράψεις «αυτύ ήναι κακή σύντροφει» είτε γράψεις «αυτοί είναι κακοί σύντροφοι» κ.τ.λ. λες τη σωστή προφορά και το νόημα βγαίνει. Η μόνη περίπτωση να μη βγει νόημα είναι να μιλήσουμε μονολεκτικά και συνάμα να τύχει να έχουμε ομόηχη λέξη (κάτι ως γίνεται στα λεξικά και επιγραφές), επειδή τότε ναι μεν λέμε τη σωστή προφορά της λέξης, όμως δε βγαίνει νόημα λόγω ομόφωνης λέξης, πρβ π.χ. «αφτί» = αφτί ή αυτί & αυτοί & αυτή. Αντίθετα, στη σημερινή γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, λόγω ιστορικής γραφής, αν δε γράψουμε σωστά ορθογραφικά τις λέξεις (την καθιερωμένη τους γραφή), δε βγαίνει νόημα, επειδή εκεί η κάθε γραπτή λέξη είναι ως μια εικόνα που της αποδόθηκε μια συγκεκριμένη προφορά και σημασία, οπότε αν της χαλάσεις την εικόνα, φαίνεται αγνώριστη. Παρέβαλε π.χ. στην Αγγλική τις λέξεις: to & too & two.. που ενώ τα γράμματά τους δεν υποδείχνουν την ορθή προφορά τους, αν τους αφαιρέσουμε ή αλλάξουμε κάποιο από τα γράμματά τους, κατόπιν δε θα φανερώνουν τη σημασία τους. Γ. Σύγκριση Ελληνικής γραφής με τις άλλες Ευρωπαϊκές ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ: ΑΓΓΛΙΚΗ, ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΛΠ Παρατηρώντας τις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (Αγγλική, Γαλλική ...) βλέπουμε ότι εκεί οι λέξεις γράφονται με το λατινικό αλφάβητο και ως εξής: 1) Οι λέξεις που προέρχονται από την Ελληνική και Λατινική γραφή γράφονται όπως έχουν εκεί (φωτογραφικά, άρα ιστορικά), άσχετα αν εκεί μπορεί και να προφέρονται κάπως αλλιώς, πρβ: Ελληνική: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω), Ολυμπία, φιλοσοφία, τηλέφωνο...... & Αγγλική: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»), Europe («γιούροπ»), idea («αϊντία»), type («τάϊπ»), Olympia, philosophy, telephone,... Ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος... & Γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»), Latin («λατάν»)... Λατινική: cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double («ντουπλέ»)…. & Αγγλική: club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»), imperial («ιμπίριαλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ")…. 2) Η λέξη που είναι ομόηχη με κάποια άλλη παίρνει επιπρόσθετα ένα γράμμα (τυχαίο ή σύμφωνα με τη σκέψη εκείνου που την καθιέρωσε γραφικά) και που, αν και γράφεται, δεν προφέρεται, πρβ π.χ. την Αγγλική λέξη John (προφορά «τζων»), όπου παίρνει το γράμμα h, επειδή στην εβραϊκή προφορά υπάρχει ο φθόγγος χ: Ιωάννης = Ιοχάναν. Γαλλική: grave (στον ενικό) & graves (στον πληθ.). Εδώ το -es δεν προφέρεται, αλλά μπαίνει για διάκριση του πληθυντικού από τον ομόηχο ενικό. Αγγλική: to & t(w)o & to(o), rit(e) & (w)rit(e) & ri(g)t(h).. Εδώ τα: w, o, w, e, g, h δεν προφέρονται, μπήκαν για διάκριση των ομόφωνων λέξεων. Ομοίως: sent & cent & scent, pare & pair & pear, boy & buoy, no & know, sail & sale, grown & groan, fought & fort, war & wore, side & sighed, made & maid, night & knight, soared & surd, hole & whole, morning & mourning ..... 3) Οι παράγωγες λέξεις γράφονται στο θέμα όμοια με τις πρωτότυπές τους, δηλαδή διατηρούν την ιστορική τους ορθογραφία, άσχετα αν καμιά φορά η προφορά της παράγωγης λέξης αλλάζει λόγω φθογγικού πάθους (συναίρεσης κ.α.), πρβ π.χ. στην Αγγλική την πρωτότυπη λέξη volcano ( προφορά «βολκέϊνουν», το α = εϊ) και την παράγωγη volcanic (προφορά «βολκανικ», το α = α). Ομοίως: athlete (“άθλιτ”) > athletic (“αθλέτικ”), busy (“μπάζι») > business (“μπίζνες»), day (“ντέι”) > Sanday (“σάντι”), live («λάϊβ») >living ("λίβινκ")… Σημειώνεται ότι: α) Η γραφή μιας λέξης με τον ως άνω τρόπο παραμένει στο χρόνο ακόμη και αν η προφορά της αλλάξει ή αν η λέξη λέγεται με δυο ή περισσότερες προφορές. Πρβ π.χ. στην Αγγλική που ενώ άλλοι λένε π.χ.: "δε λαντον, μπάτι, σον κόνερ, ουάτ..." και άλλοι "δι λόντον μπόντι, σιν κόνερι, χουάτ ή γουάτ..", ωστόσο και οι μεν και οι δε γράφουν ίδια, δηλ.: the London, body, Sean Coneri, what.. β) Στη γραφή αυτήν μια γραπτή λέξη μπορεί να προφέρεται αλλιώς σε μια γλώσσα και αλλιώς σε μια άλλη, πρβ π.χ. τις λέξεις: BEAUTE = Αγγλική προφορά «μπιούτι» και Γαλλική «μποτέ». γ) Με την Ελληνική ή Λατινική ορθογραφία γράφονται και οι λέξεις άλλων γλωσσών (αραβικές, εβραϊκές.... ) που πέρασαν στις γραφές αυτές μέσω της Ελληνικής ή της Λατινικής, πρβ: Ελληνικά: άλγεβρα, Εμμανουήλ, Δανιήλ.... = αγγλικά: Algebra, Emmanuel, Daniel.... Αποτέλεσμα του ως άνω τρόπου εγγραφής των λέξεων είναι και η αιτία που στις σημερινές γραφές με τους λατινικούς χαρακτήρες: (1) Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ γραφής και προφοράς. Εδώ λέμε - προφέρουμε άλλα και άλλα γράφουμε ή άλλα βλέπουμε και άλλα προφέρουμε. Παρουσιάζεται το φαινόμενο για το ίδιο γράμμα να έχουμε πέντε, έξι κ.τ.λ. προφορές (να παριστά ακόμη και συλλαβές) και όχι μια, όπως στην Ελληνική και Λατινική. Παρέβαλε π.χ. στην Αγγλική τις αγγλικές λέξεις go, one, on, come, to…, όπου το γράμμα Ο προφέρεται άλλοτε Ο, άλλοτε ΟΟΥ, άλλοτε ΟΥΑ, άλλοτε Α, άλλοτε ΟΥ… Ομοίως στις λέξεις: was (γουόζ), Αmerica (αμέρικα), hand (χέντ), table (τέϊμπλ).... το γράμμα a = εϊ = α = ε= ouo.. Ομοίως στις λέξεις: titan (ταϊτάν), prize (πράϊζ), girl (γκέρλ), pig (πιγκ), ability (αμπίλιτι)… το γράμμα i = αϊ = ι = ε… Ομοίως τα υπόλοιπα. Στην Αγγλική γραφή σε πολλές λέξεις τα γράμματα έχουν την ίδια προφορά που έχουν και τα αντίστοιχα Λατινικά, π.χ.: Athens (άθενς), Italy (ίταλι)..... και στις άλλες, στις περισσότερες, τα ίδια γράμματα είναι αδύνατο να πεις ποια ακριβώς προφορά έχουν ή βγαίνει μόνο εάν ξέρεις η όλη λέξη πώς προφέρεται. (2) "Ορθογραφία" είναι η δημιουργία για κάθε λέξη ενός ορισμένου "οπτικού ινδάλματος", το οποίο γι' αυτούς που ξέρουν από γραφή αποτελεί την "ιδεατή εικόνα" γραφής κάθε λέξης. Η ιδεατή αυτή εικόνα συνάπτεται στο νου του ομιλούντος προς την ακουστική "εικόνα, δηλ. προς τον τρόπο προφοράς μιας δεδομένης λέξεως, καθώς και προς τη σημασία της. (3) Ο χρόνος που απαιτείται για την εκμάθηση της γραφής είναι τόσος, όσος χρειάζεται για να απομνημονεύσει ο μαθητής μια-μια τη γραφή όλων των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο. Φυσικά το να γράφεις τις λέξεις ως έχουν σε μια άλλη γραφή, κάτι ως γίνεται π.χ. στην Αγγλική (που γράφει τις πιο πολλές λέξεις ως έχουν φωτογραφικά στη Λατινική και Ελληνική) είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να γράφεις τις λέξεις με τα ομόφωνα γράμματα: Ω & Ο, Η & Υ & Ι … και βάσει κανόνων, γιατί έτσι έχεις να θυμάσαι απλώς και μόνο λίγους κανόνες και όχι μια-μια την ορθή γραφή των λέξεων, αφού έτσι πρέπει να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή ιστορική γραφή των λέξεων. (4) Δεν μπορεί κάποιος όχι μόνο να καταγράψει, αλλά και να υποδείξει οποιαδήποτε προφορά. Για να υποδειχθεί η σωστή πρ οφορά των λέξεων με Λατινικούς χαρακτήρες στα διάφορα λεξικά – χρησιμοποιούνται παράλληλα τα καλούμενα φωνητικά σύμβολα (Phonetic symbols). Δηλαδή εδώ έχουμε μια γραφή ως βοηθητική μιας άλλης γραφής!! Όλα αυτά είναι και η αιτία που πολλοί (Saussure κ.α.) ζητούν την κατάργηση της γραφής με Λατινικούς χαρακτήρες και την καθιέρωση μιας άλλης που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Κάτι, όμως, που είναι λάθος, γιατί με τη γραφή αυτή δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε τις ομόηχες λέξεις. Η μόνη και η καλύτερη λύση είναι η καθιέρωση της Ελληνικής γραφής ως διεθνούς. ΤΑ PHONETICS & Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΡΑΦΗ Επειδή οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, όπως η διεθνής σήμερα Αγγλική, είναι ιστορικές γραφές, για να υποδείξουν τη πιστή προφορά μιας λέξης που έχει γραφεί με λατινικούς χαρακτήρες χρησιμοποιούν τα καλούμενα «PHONETICS SYMBOLS». Ωστόσο τα σύμβολα αυτά είναι αφενός πάρα πολλά (κάπου 40 και αυτό συμβαίνει, επειδή οι ξένοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη την αξία των ορθογραφικών σημείων (διαλυτικών, τονικού σημαδιού και αποστρόφου), άρα είναι δύσκολα στην εκμάθησή τους και αφετέρου πιο εύκολη και πιο απλή λύση είναι η χρησιμοποίηση της Ελληνικής Γραφής, για τους εξής λόγους: Α) Με μόνο τα 20 γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, τα: α, ε, ο, ι, ου = u, τ, δ, θ, π, β, φ, κ, γ, χ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ υποδείχνουμε πιστότατα την προφορά (τους φθόγγους) των λέξεων, π.χ.: «καλό, ψιλί». Αυτός είναι και ο λόγος που πολλά ξένα λεξικά υποδείχνουν την προφορά των αγγλικών κ.α. λέξεων με ελληνικούς χαρακτήρες και τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, διαλυτικά κ.τ.λ.) και όχι με τα phonetics, γράφοντας π.χ. corrosive (προφορά: κορόουζιβ»…), body (μπόντι), dog (ντογκ)… Β) Με τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ(γ)… , καθώς και με τα ομόφωνα γράμματα : Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Ι(ι) & Υ(υ)…, βάσει κανόνων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ο,ι, τα ρήματα με –ω,ει.. κ.τ.λ.), υποδείχνουμε-καταγράφουμε και την πιστή προφορά και την ετυμολογία (μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.) των λέξεων, άρα έτσι έχουμε και βοήθεια στην κατανόηση και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: καλό & καλώ, αγαθή & Αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή… Έτσι και π.χ. η προφορά της αγγλικής ομόφωνης λέξης «ράϊτ» (= write, right, rite) στην Ελληνική Γραφή θα γράφονταν είτε με διαφορετικό ομόφωνο γράμμα η κάθε μια, π.χ. << ράϊτ, ράητ, ράϋτ >> είτε με διαφορετικό τονικό σημάδι για κάθε περίπτωση και όχι με πρόσθεση τυχαίου γράμματος ή ιστορικά, δηλαδή (w)rite & ri(gh)t & rite.... όπως γίνεται στην Αγγλική. Γ) Με τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφο κ.τ.λ.) υποδείχνουμε και τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, την προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., πρβ π.χ.: σ’ όλα & σε όλα & σόλα, κάλος & καλός & καλώς, καλώ, μία & μια, θείος & θεϊκός… Επομένως η Ελληνική Γραφή είναι η μόνη που αξίζει να γίνει παγκόσμια και η επίσημη γραφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα, επειδή η Ελληνική Γραφή είναι και πανεύκολη και τέλεια, η παγκοσμιοποίησή της όχι μόνο θα μειώσει τάχιστα τον παγκόσμιο αναλφαβητισμό, αλλά θα αναπτύξει ακόμη περισσότερο τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες’ τον παγκόσμιο πολιτισμό. Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ Παρατηρώντας τη Λατινική γραφή βλέπουμε ότι εκεί οι λέξεις καταγράφονται όπως περίπου στην Ελληνική γραφή, όμως με λιγότερη ορθογραφία. Δηλαδή και εδώ οι λέξεις γράφονται ως έχουν φθογγικά και συνάμα με τα ομόφωνα γράμματα: e & ae, i & y, m & mm…. (και βάσει των κανόνων της Ελληνικής Γραφής) γίνεται υπόδειξη της ετυμολογίας και του νοήματος τους (μέρος λόγου, τύπου κλπ ) για διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: Γραικία - Graecia, Φοινίκη – Phoenicia, Γραμματική - Grammatica… Στη Λατινική Γραφή δεν υπάρχουν τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) και τα ομόφωνα γράμματα: Ω Η, ΕΙ, ΥΙ… επειδή οι Λατίνοι αντέγραψαν το Ελληνικό αλφάβητο πριν επινοηθούν αυτά, κάτι που είναι η αιτία για την οποία: α) οι λατινογενείς γραφές εξελίχθηκαν σε ιστορικές, β) η Λατινική Γραφή είναι πιο εύκολη, όμως κατώτερης αξίας από την Ελληνική Γραφή. Στην Λατινική Γραφή δεν υπάρχουν και γράμματα για τους φθόγγους δ, γ, θ, επειδή οι φθόγγοι αυτοί δε συνηθίζονται και τόσο στη Λατινική Γλώσσα. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Ψεύδη – αίσχη για την Ελληνική Γλώσσα και Ελληνική Γραφή», Α. Κρασανάκη)