ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

«Στους γονείς μου χρωστάω το ζην και στο δάσκαλό μου το ευ ζην» είχε πει πριν κάποιους αιώνες ο Μέγας Αλέξανδρος, νιώθοντας την ανάγκη να ευχαριστήσει τον δάσκαλό του, Αριστοτέλη, τον οποίο είχε καλέσει ο πατέρας του βασιλιάς Φίλιππος το 343/2 π.Χ. για να εκπαιδεύσει το διάδοχο και μελλοντικό βασιλιά των Ελλήνων.

Αλήθεια, πόσο εύγλωττα συμπύκνωσε στην παραπάνω φράση ο Μέγας Αλέξανδρος την αντίληψη του μέσου αρχαίου Έλληνα, ο οποίος ενδιαφερόταν πρωτίστως για την εκπαίδευσή του καθώς και την ηθική διαμόρφωσή του ώστε να αποτελεί υπόδειγμα πολίτη σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, την άρρηκτη σχέση πολίτη – πόλης και την ευημερία που μπορεί να επιτύχει κάθε πολίτης στο πλαίσιο μιας ευημερεύουσας μονάχα πόλης, μιας πόλης με εκπαιδευτικό σύστημα που εξισορροπεί τόσο τη μετάδοση γνώσεων όσο και την ηθική διάπλαση του νέου. Της λεγόμενης ανθρωπιστικής παιδείας, που διδάσκονται ή καλύτερα μαθαίνουν να παπαγαλίζουν οι μαθητές της Γ’ Λυκείου ως θεματικό κύκλο στο μάθημα της Έκθεσης και αποτελεί τόσο μεγάλη ανάγκη ως αντίβαρο στην ανθρωπιστική κρίση της εποχής μας.

Βέβαια το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μία λευκή επιταγή η οποία από μόνη της θα λειτουργήσει και θα αποδώσει καρπούς. Θεμέλιο λίθο κάθε προσπάθειας αποτελεί ο άνθρωπος. Είτε αυτός ονομάζεται μαθητής είτε εκπαιδευτικός. Σε μια περίοδο που όλες οι παραδοσιακές δομές (σχολείο, οικογένεια) και αξίες δοκιμάζονται από κόκκινες γραμμές και έξωθεν τελεσίγραφα, υπάρχουν άνθρωποι που σαν φάροι στέκουν αγέρωχοι στα φουρτουνιασμένα κύματα μιας κοινωνίας σε αναβρασμό, συνεχίζοντας να μεταλαμπαδεύουν το φως της γνώσης, αυτό το φως που χαρακτήρισε ως δεύτερο ήλιο ο Πλάτωνας.

Έναν τέτοιον άνθρωπο είχα την τιμή να γνωρίσω το 2007, τότε που αμούστακο παιδί ακόμα περνούσα το κατώφλι του φροντιστηρίου του. Από τότε ξεκίνησε αυτό το αέναο κυνήγι των γνώσεων που στέφθηκε με επιτυχία το 2009 με επίδοση 18530 μορίων και εισαγωγή στο Παιδαγωγικό Τμήμα. Στην ακαδημαϊκή μου καριέρα τον είχα πάντα δίπλα μου, συνοδοιπόρο αλλά και μέντορα καθώς και το 2014 που απογοητευμένος πια από τις κλειστές πόρτες που συνάντησα με το πτυχίο του Παιδαγωγού στα χέρια και υπό το φάσμα της ανεργίας με παρακίνησε να ακολουθήσω το νεανικό μου όνειρο, αυτό της εισόδου στη σχολή των Αξιωματικών της Αστυνομίας.

Η δεύτερη φορά, παρόλο που φαινομενικά φάνταζε ευκολότερη λόγω των γνώσεων και του καλλιεργημένου πια μυαλού μου, αποδείχθηκε κοπιώδης καθώς έπρεπε να προσγειωθώ από ένα περιβάλλον ελεύθερης μάθησης –που προάγω κι εγώ ως παιδαγωγός- στα στενά όρια των Πανελληνίων εξετάσεων. Εκεί πλάι μου ήταν παρών όπως και στους μαθητές της γενιάς του ’97 που τον είχαν περισσότερη ανάγκη πάνω απ’ όλα ως φίλο και έπειτα ως καθηγητή. Το παλιό, άλλωστε, σύστημα διδασκαλίας με τον καθηγητή – αυθεντία έχει πτωχεύσει. Ο μαθητής χρειάζεται έναν σύντροφο δίπλα του κι όχι απέναντι του, ώστε να ανακαλύψει βήμα – βήμα τον υπέροχο νέο κόσμο των γνώσεων που ανοίγεται μπροστά του. Έπειτα, ο σύντροφος υποχωρεί και ο μαθητής με τα εχέγγυα που έχει λάβει από τον σύντροφό του συνεχίζει «ιδία δυνάμει» το ταξίδι της δια βίου μάθησης, ένα ταξίδι δίχως Ιθάκη, δίχως όρια και τελειωμό.

Είναι αυτό που έχει γράψει και ο Ν. Καζαντζάκης: '' Ο δάσκαλος είναι η γέφυρα πάνω απ' την οποία θα περάσει ο μαθητής και μετά ήσυχα ήσυχα θα γκρεμιστεί...''. Είναι οι άνθρωποι των παρασκηνίων, οι άνθρωποι της εκπαίδευσης που δεν περιμένουν ανταμοιβή πέρα της ηθικής ευχαρίστησης της προόδου και των επιτυχιών των μαθητών τους.

Μία τέτοια ευχαρίστηση, λοιπόν, έπειτα από τη φετινή επιτυχία μου -18257 μόρια, Σχολή Αξιωματικών Αστυνομίας-, θέλω να δώσω και εγώ λέγοντας ένα ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου στο φίλο, συνοδοιπόρο και πνευματικό μου πατέρα Άρη Ιωαννίδη για το ευ ζην που χάρισε στη ζωή μου αλλά και την αγαστή συνεργασία των 7 αυτών χρόνων, με την ευχή να είναι πάντα γερός και δυνατός, ώστε να συνεχίζει το έργο της πνευματικής και ηθικής βελτίωσης του μέλλοντος αυτού του τόπου. Παράλειψη θα ήταν να μην αναφερθώ στην αμέριστη βοήθεια βεβαίως του μαθηματικού μου Δημήτρη Τσιτσιρίγκου καθώς και της οικονομολόγου μου Όλγας Ντανοπούλου – Ιωαννίδου.

Με εκτίμηση,

Σωτήριος Σταματάτος - Καπνογιάννης